چکیده:
ﺷﯿﻮع ﮐﺮوﻧﺎ و اﻋﻤﺎل ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻓﺎﺻﻠﻪﮔﺬاری اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺳﺒﺐ ﮐﺎﻫﺶ ﺗﻌﺎﻣﻼت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ اﻟﮕﻮی رﻓﺘﺎری ﺷﻬﺮوﻧﺪان ﺷﺪه اﺳﺖ، ﮔﺴﺘﺮش اﯾﻦ وﯾﺮوس در ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﻄﯿﻠﯽ ﺑﺴﯿﺎر از ﻣﺮاﮐﺰ ﺧﺮﯾﺪ و اﻣﺎﮐﻦ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺷﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎی اﻗﺘﺼﺎدی، اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻬﺮی و ﺷﻬﺮوﻧﺪان آن ﺷﺪ. ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺬاری اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺳﺒﺐ ﮐﺎﻫﺶ اﯾﺠﺎد ﮔﻔﺘﻤﺎن ﻫﺎی ﺷﻬﺮی در ﻓﻀﺎﻫﺎی ﻋﻤﻮﻣﯽ و در ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﻮارد ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد اﻧﺰوای اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و اﻓﺴﺮدﮔﯽ در ﺷﻬﺮوﻧﺪان ﺷﺪ، در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻣﺘﻔﺎوت در ﺣﺎل ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷﺪن اﺳﺖ، ﻟﺰوم اﺣﯿﺎ و ﺗﻮزﯾﻊ ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﻓﻀﺎﻫﺎی ﺟﻤﻌﯽ ﭘﯿﺶ از ﭘﯿﺶ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﺷﻮد ﺗﺎ ﺗﻌﺎﻣﻼت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در ﺑﺴﺘﺮی ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﺮوهﻫﺎ و ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺷﻬﺮ اﺳﺖ، دوﺑﺎره از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد، اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺗﺒﯿﯿﻦ و ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﯿﺮی روﯾﮑﺮد ﺷﻬﺮ ﻧﺮم در ﺟﻬﺖ ارﺗﻘﺎی ﺗﻌﺎﻣﻼت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در دوران ﮐﺮوﻧﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ، روش ﺗﺤﻘﯿﻖ ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ از ﻧﻮع ﺗﻄﺒﯿﻘﯽ ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ و ﺑﺎ ﺑﺮرﺳﯽ ﭼﺎرﭼﻮب ﻧﻈﺮی ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎﯾﯽ در ﺟﻬﺖ اﻓﺰاﯾﺶ ﺣﻀﻮر ﭘﺬﯾﺮی در ﻓﻀﺎﻫﺎی ﺷﻬﺮی ﺑﺎ روﯾﮑﺮد ﺷﻬﺮ ﻧﺮم در دوران ﮐﺮوﻧﺎ و ﭘﺴﺎ ﮐﺮوﻧﺎ ﺗﺎﻟﯿﻒ ﻣﯿﺸﻮد. ﺑﺎ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ، ﻣﺸﺎﻫﺪه، ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ و ﻧﯿﺰ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺮ روی ﻣﻮﺿﻮع در ﻣﺤﻠﻪ ﻫﺎﺷﻤﯿﻪ ﻣﺴﺘﺨﺮج ﺷﺪ و در روش ﻣﻮﻟﻔﻪ ﻫﺎی ﮐﻤﯽ از ﻧﺮم اﻓﺰار Spss در ﺟﻬﺖ ﺗﺤﻠﯿﻞ داده ﻫﺎ و در ﻣﻮﻟﻔﻪ ﻫﺎی ﮐﯿﻔﯽ از دﺳﺘﻪ ﺑﻨﺪی و ﺗﺠﺰﯾﻪ ﺗﺤﻠﯿﻞ داده ﻫﺎ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻫﻢ ﭘﻮﺷﺎﻧﯽ آن در ﺟﻬﺖ اﻋﺘﯿﺎر ﺑﺨﺸﯽ ﺑﻪ داده ﻫﺎی ﮐﻤﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﯿﺰان ﺣﻀﻮر ﭘﺬﯾﺮی ﻓﻀﺎﻫﺎی ﺷﻬﺮی ﺑﺎ ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی اﺳﺘﺒﺎط ﺷﺪه در دو دوره ﻗﺒﻞ ﮐﺮوﻧﺎ و ﺑﻌﺪ ﮐﺮوﻧﺎ ﺑﺮرﺳﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ روﯾﮑﺮد ﺷﻬﺮ ﻧﺮم ﻣﯿﺰان ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺰاری ﻫﺮ ﻣﻌﯿﺎر در ﻣﺤﻠﻪ ﻫﺎﺷﻤﯿﻪ ﺑﺮرﺳﯽ ﺷﺪ.
خلاصه ماشینی:
بررسي نقش رويکرد شهر نرم در جهت ارتقاي تعاملات اجتماعي در فضاهاي شهري پس ازکرونا (نمونه موردي : محله هاشميه مشهد) ٣ تاريخ دريافت : ١٤٠١/٠٣/٠٧ محمد تقي پيربابايي ١، مانا وحيدبافنده ٢*، مليکا فدوي ، تاريخ پذيرش : ١٤٠١/٠٣/٣١ 4 فرنوش بهالو کد مقاله : ١ ١٥٢٣١ چکـيده شيوع کرونا و اعمال سياست فاصله گذاري اجتماعي در شهرها سبب کاهش تعاملات اجتماعي و در نتيجه تغيير الگوي رفتاري شهروندان شده است ، گسترش اين ويروس در شهرها باعث تعطيلي بسيار از مراکز خريد و اماکن عمومي شد و همين موضوع باعث ايجاد ضربه هاي اقتصادي ، اجتماعي ، فرهنگي بر بستر جامعه شهري و شهروندان آن شد.
فاصله گذاري اجتماعي سبب کاهش ايجاد گفتمان هاي شهري در فضاهاي عمومي و در بسياري از موارد همين موضوع باعث ايجاد انزواي اجتماعي و افسردگي در شهروندان شد، در حال حاضر که جهاني متفاوت در حال تجربه شدن است ، لزوم احيا و توزيع عادلانه فضاهاي جمعي پيش از پيش احساس مي شود تا تعاملات اجتماعي در بستري که متعلق به همه گروه ها و ساکنان شهر است ، دوباره از سر گرفته شود، اين مقاله به تبيين و به کارگيري رويکرد شهر نرم در جهت ارتقاي تعاملات اجتماعي در دوران کرونا پرداخته است ، روش تحقيق پژوهش حاضر از نوع تطبيقي ميباشد و با بررسي چارچوب نظري معيارهايي در جهت افزايش حضور پذيري در فضاهاي شهري با رويکرد شهر نرم در دوران کرونا و پسا کرونا تاليف ميشود.
Reading the Changing Dynamic of Urban Social Distances during the COVID-19 Pandemic via,Twitter.