چکیده:
حضانت از مهمترین نهادهای موثر در تربیت روحی و جسمی کودک است. متاسفانه در خصوص ابعاد مختلف آن همچون اعراض از حق حضانت، واگذاری حق حضانت، توافقات راجع به این حق، امکان اعطای حضانت به شخص ثالث و سرنوشت توافق والدین پس از دخالت دادگاه و دیگر جوانب آن توجه کافی نگردیدهاست؛ لذا برآن شدیم تا با بررسی تحلیلی و همچنین تاکید بر رویه قضایی به نتیجه ای منطقی در خصوص موارد فوق دست یابیم. به نظر میرسد علیرغم وجود نظرات مخالف در دکترین حقوقی توافق راجع به حضانت بین والدین طفل صحیح و لازمالاجرا میباشد و با اینکه در رویه قضایی نیز با تعارض آرا روبهرو هستیم، لکن باید محاکم بپذیرند که حضانت حقی بین والدین طفل است و فقط در صورتی که هردو آنان از بار حضانت شانه خالی کنند در شان تکلیف میباشد و آنان الزام میشوند. لکن این مانعِ حق بودن ماهیت حضانت نیست و آنان میتوانند بین خود در مورد این حق به توافقاتی که به رشد معنوی و جسمانی طفل کمک میکند برسند. لفظ «توافقات» در ماده 41 قانون حمایت خانواده نیز بر این امر صحه میگذارد. همچنین به نظر نگارنده توافق راجع به حضانت از عقود مستمر بوده و با دخالت دادگاه و اسقاط حق حضانت انتقال گیرنده این حق، قرارداد مزبور نیز منفسخ میشود.
Custody is one of the most important institutions in the mental and physical education of the child. Unfortunately, due to its various dimensions such as waiver of custody, transfer of custody, agreements on this right, possibility of granting custody to a third party and the fate of the parents' agreement after the intervention of the court and other aspects, not enough attention has been paid ; Therefore, we decided to reach a logical conclusion regarding the above cases by analyzing them and also emphasizing judicial procedure. It seems that despite the opposing views in the legal doctrine, the agreement on custody between the parents of the child is valid and binding And although we are facing a conflict of opinion in the judicial process, but the courts must accept that custody is a right between the parents of the child and only if both of them shoulder the burden of custody is a duty and they are bound.But this does not preclude the right to the nature of custody, and they can come to an agreement among themselves about this right that contributes to the child's spiritual and physical development. The word \"agreements\" in Article 41 of the Family Protection Law also confirms this.Also, in the opinion of the author, the agreement regarding custody of the contract is continuous and with the intervention of the court and the revocation of the custody of the transferee of this right, the said contract will be terminated.
خلاصه ماشینی:
ما درصدد اين هستيم تا مشخص کنيم اولا حضانت حق والدين است يا تکليف آنان ؟ ثانيا آيا زوجين اين اختيار را دارند تا در مورد حضانت توافقاتي داشته باشند؟ به بيان ديگر آيا مقنن با اينکه حق تقدم پدر و مادر بر يکديگر را در حضانت مشخص نموده است ، آيا اين اختيار را به آنان داده تا از حق خود بگذرند و آن را به طرف مقابل يا شخص ثالثي انتقال دهند يا خير؟ و در نهايت به اين پرسش پاسخ مي دهيم که بر فرض پذيرش صحت توافقات بين والدين در مورد حضانت و نگهداري طفل اگر بعد از توافق يکي از موارد سقوط حق حضانت براي تحويل گيرنده طفل حادث شود و دادگاه طفل را به طرف مقابل تحويل دهد تکليف توافق بين والدين چه مي شود؟ آيا اين توافق باطل يا منفسخ است و حقوق طرفين به قبل از توافق اعاده مي گردد يا توافق مزبور صحيح بوده و ايجاد مانع جديد در حضانت هيچ لطمه اي به توافق سابق نمي زند؟ پژوهش مذکور با استفاده از کتب و منابع معتبر فقهي حقوقي و به روش توصيفي ـ تحليلي به تحرير درآمده است .
به نظر مي رسد همان طور که گفته شد در گذشته در خصوص صحت قرارداد راجع به حضانت اختلاف بوده است و اين توافق امري جديد مي باشد که با قانونگذاري در سال ١٣٩١ در قانون حمايت خانواده از آن بحث به ميان آمده است ، بنابراين مي توان گفت از عقود نوپيدا و جديدي مي باشد که داراي قواعد و آثار مخصوص به خود مي باشد و با هيچ کدام از عقود معين سازگاري ندارد مگر آنکه در قالب عقد صلح آن را بپذيريم و قائل باشيم که عقد صلح و ماده ١٠ قانون مدني با هم تفاوت دارند که دراين خصوص نيز اختلاف نظر وجود دارد.