چکیده:
با ظهور فناوریهای اطلاعاتی و ارتباطاتی و گسترش اینترنت و شبکههای اجتماعی، کنشگری روحانیت شیعه وارد صحنۀ جدیدی بهنام کنشگری مجازی شده است. کنشگری مجازی در بستر فضای مجازی و شبکههای اجتماعی، بین کنشگر و مخاطب صورت میگیرد. به هرگونه فعالیتروحانیون که با هدف رساندن پیام دین به مخاطبان در بستر شبکههای اجتماعی انجام میشود، کنشگریروحانیت در شبکههای اجتماعی اطلاق میگردد. کنشگری روحانیت در شبکههای اجتماعی، عملی بیقیدوشرط نیست، بلکه نیازمند اصول و آییننامۀ اخلاقی است. این نوشتار به دنبال آن است که مهمترین مصادیق اجرایی اصول اخلاقی را بهعنوان کدهای اخلاقی در کنشگری روحانیت در شبکههای اجتماعی شناسایی و بررسی کند. این تحقیق از نوع تحقیقات نظری و اسنادی است و از نظر روش گردآوری و تحلیل اطلاعات، کیفی محسوب میشود. اطلاعات تحقیق با روش استقرا و مشاهدۀ کنشگران جمعآوری و با کمک منابع اسنادی تفسیر شدهاند.
With the emergence of information and communication and the expansion of the Internet and social networks, the activism of Shia clergy has entered the technological scene under the name of virtual activism. Virtual activism takes place in the context of virtual space and social networks between the actor and the audience. The active networks of clerics with their audience, which is carried out with the goal of delivering the message of religion in the context of social networks, is called the Congress of Social Doors Clergy. Clergy activism in social networks is not an unconditional practice, but requires ethical principles and regulations.This article seeks to identify and examine the most important examples of the implementation of ethical principles as a code of ethics in the activism of the clergy in social networks. is considered. Research information has been collected by induction and observation of actors and interpreted with the help of documentary sources.
خلاصه ماشینی:
این نوشتار به دنبال آن است که مهم تـرین مصـادیق اجرایـی اصـول اخلاقـی را بـه عنوان کـدهای اخلاقی در کنشگری روحانیت در شبکه های اجتماعی شناسایی و بررسی کنـد.
بدیهی است که روحانی کنشگر در صورت جهل به کدهای اخلاقی محل بحث ، چه بسا نادانسته و ناخواسـته ، رفتارهـای کـاملاً نادرسـت و غیراخلاقـی اتخـاذ کنـد و در صورت ابتلا به موارد مشابه ، آن تصمیمات اشتباه را تعمیم دهد و بر اساس آن، رویـۀ اخلاقی ناصوابی را در پیش گیرد که نه تنها مانع اثرگذاری کنشگری او بـر کـاربران شبکه های اجتماعی میشود، بلکه حتی ممکن اسـت بـه خسـارات مـادی یـا معنـوی جبرانناپذیری به خود، دیگران و چه بسا نهاد روحانیت منجر گردد.