چکیده:
رجعت از عقاید معروف شیعیان دوازده امامی است که اکثر علمای این مذهب درباره آن ادعای اجماع نمودهاند و برخی از آنان نیز درباره آن کتابی جداگانه نوشتهاند. یکی از نخستین افرادی که در دوره حکومت بنیامیه اقدام به تبلیغ این آموزه اعتقادی امامان شیعه و معارف مهدویت نمود، یکی از شاگردان نامدار امام باقر علیه السّلام به نام جابربن یزید جعفی است. اصرار او در بیان و تبلیغ رجعت در بین شیعیان و اهلتسنن سبب شد تا غالب علمای اهلتسنن به جرم این اعتقاد روایات او را بیاعتبار دانسته و او را به شدت تضعیف کنند. در این پژوهش با استناد به منابع فریقین، جابر جعفی به مثابه یکی از منادیان و مروجین رجعت و مهدویت معرفی شده است.
Rajat is one of the famous beliefs of the Twelver Imamis, about which most of the scholars of this religion have claimed consensus, and some of them have written a separate book about it. One of the first people to propagate this doctrine of the Shiite Imams (as) and the teachings of Mahdaviat during the rule of the Umayyads is one of the famous students of Imam Baqir (as) named Jabir ibn Yazid Ju'fi. His insistence on expressing and propagating the return among the Shiites and the Sunnis caused the majority of Sunni scholars to invalidate his narrations because of this belief and to weaken him severely. In this research, citing the sources of the sects, Jabir Ju'fi, who was one of the students of Hazrat Baqir and Hazrat Sadigh (as), has been identified as a preacher and preacher of return and Mahdaviat. Of course, because the Sunnis were against the return, they mocked and rejected Jabir Ju'fi and those who were the heralds of the return.
خلاصه ماشینی:
در تفسیر نمونه نیز چنین آمده است: رجعت، از عقاید معروف شیعه بوده و تفسیرش عبارت است از: بعد از ظهور حضرت مهدی؟عج؟ و در آستانه رستاخیز، گروهی از مؤمنان خالص و کفار و طاغیان بسیار شرور به این جهان باز میگردند؛ گروه اول مدارجی از کمال را طی میکنند و گروه دوم کیفرهای شدیدی میبینند(مکارم شیرازی،1374ش: ج15، 586).
روایات جابر به روشنی نشان میدهد که وی شیعه امامی بوده و نه تنها علاقه فراوانی به اهلبیت؟عهم؟ داشته (صفار،1404ق: 69-110؛ ابن عبدالبر، 1412ق: ج16، 195؛نیشابوری کرابیسی، 1405ق: 108)، بلکه از خلفای پیش از امام علی؟ع؟ و بنیامیه نیز تبری جسته است(عیاشی، بیتا: ج2، 50-84؛ طوسی، 1365ق: ج2، 109-321؛ دیلمی، 1412ق: ج2، 384-391).
آموزههای کلامی وی مأخوذ از صادقین؟عهما؟ بوده و اعتقاد به وصایت و امامت ائمه اهلبیت؟عهم؟(فسوی، 1401ق: ج2، 716)، علم امام(شمسالدین ذهبی، 1382: ج 1، 381)، تولی(کلینی، 1365ق: ج1، 209) و تبری(طوسی، 1365: ج2، 109-321)، رجعت(حسن بن سلیمان حلی، بیتا: 17-18، 26، 29، 37-38) و مهدویت(نیلی نجفی، 1426ق: 29-30، 42-43، 102-103، 111-112) مهمترین شاخصههای اعتقادی او است که نه تنها خود بدین عقاید، ایمان داشته بلکه در عصر اموی با استناد به احادیث ائمه اطهار؟عهم؟ به تبلیغ این آموزههای کلامی میپرداخته است(مسلم نیشابوری، بیتا: ج 1، 15 ؛ عقیلی، 1418ق: ج 1، 193-194).
/ Rereading suspicion of Mahdavi's violence in the eyes of media orientalists Dr. Mohammad Shahbazian 1 Dr. Mahdi Zare 2 Abstract The foundations of Islam are peace and tranquility, and this importance is repeated in the daily message of every Muslim and they use the words "salam" in their meetings.