خلاصه ماشینی:
"آقای محمدی (دادگاه عمومی بخش گلستان):جواب؛ نظر اول: همان طوری که واقفیم شروع به جرم، شروع به عملیات اجرایی و عدم وقوع جرم است، در جرم ایجاد مزاحمت تلفنی، وقتی شخصی با طرف مقابلش تماس برقرار میکند شروع به صحبت نموده یا ممکن است اصلا صحبت هم نکند و صرفا فقط تماس بگیرد و بلافاصله یا بعد از برقراری ارتباط تلفنی (با تلفن همراه یا تلفن ثابت) فورا یا با فاصله قطع نماید و حتی ممکن است با تلفن همراه برای طرف مقابلش بدون اینکه مطلبی را قید نماید مسیج بفرستد که امروزه ما با این موارد هم مواجه هستیم و باید جوابگو باشیم که اصلا آیا چنین عملی جرم است و ایجاد مزاحمت تلفنی است قانونگذار ما ایجاد مزاحمت تلفنی را جرم اعلام نموده ولکن تعریفی از آن بیان ننموده است و به نظر میرسد ما چارهای نداریم مگر اینکه به عرف پناه ببریم و ببینیم که عرف چه تصوری از ایجاد مزاحمت تلفنی دارد آیا عرف هرگونه ارتباط تلفنی را که منجر به آزار و اذیت و مزاحمت برای غیر شود را ایجاد مزاحمت تلفنی میداند حال کسی برای دیگری به وسیله تلفن (با گفتار خود) که فعل و عنصر مادی جرم است ایجاد مزاحمت میکند اما لازمه تحقق جرم، آن است که جرم یعنی این گفتار در مزاحمت تلفنی به «منصه ظهور» برسد، وقتی به منصه ظهور رسید آن وقت جرم واقع میشود که به آنجا محل وقوع جرم میگویند، محل وقوع جرم ملاک اصلی و کلی در تعیین صلاحیت است که ماده 54 قانون آیین دادرسی کیفری بدان اشاره نموده است با این استدلال محل وقوع جرم، در ایجاد مزاحمت تلفنی محل اتمام عملیات اجرایی و محل استقرار مخاطب است و ماده 4 قانون مجازات اسلامی نیز موید همین استدلال و نظر است و در آنجا آمده است: «هرگاه قسمتی از جرم در ایران و نتیجه آن خارج از قلمرو حاکمیت ایران حاصل شود و یا قسمتی از جرم در ایران و یا در خارج و نتیجه آن در ایران حاصل شود، در حکم جرم واقع شده در ایران است."