چکیده:
عادت تبنی، به تصریح قرآن سنت جاهلی است لذا شارع مقدس ترتیب آثار فرزند را بر فرزندخوانده فرو می ریزد. علی رغم چنین تصریحی برخی از فقهای معاصر درپاسخ به استفتا مطرح شده آثار شرعی فرزند را بر فرزندخوانده بار نموده اند. بخش نخست مقاله به بررسی مبنای این فتوی واشکالات وارده بر آن می پردازد. 2.موضوع، بخش دوم مقاله بررسی ادله حرمت و یا حلیت ربای استنتاجی(تولیدی) است قسمت اول این بخش استفتایی است از یکی از فضلای حوزه علمیه و پاسخ ایشان بر آن استفتا و بخش پایانی مقاله به بررسی صحت و بطلان این فتوا اختصاص یافته است
خلاصه ماشینی:
"آیا می توان گفت ادله شرعی در باب ربا، تماما متوجه قرضهای استهلاکی (مصرفی) است و قرضهای استنتاجی را در بر نمیگیرد؟ اصل فتوی: عدم حرمت قرض ربوی استنتاجی(که نه تنها باعث جلوگیری از معروف و تجارت و کسب و کار نمیشود، بلکه وسیله ای برای رونق بازار و اقتصاد سالم است)، خالی از قوت نیست، هرچند احتیاط در به کار بردن حیل در این قسم ربا و زیاده مطلوب است وادله حرمت ربا شامل اینگونه زیادههای استنتاجی، همانند انواع دیگر از زیاده نیست و ربا لغه و عرفا و روایه به معنای مطلق زیاده است که قطعا آن معنی مقصود و مراد از ادله حرمت نیست، بلکه مراد، زیاده خاصی است که آن هم با کمک قرائن و شواهد و علل و حکم تحریم ربا که در روایات و آیات آمده و به آن اشاره شده، مختص به همان ربای استهلاکی است که گاهی سبب می شده که بدهکاران مجبور شوند برای ادای بدهی خود، نعوذ بالله، مادران و خواهران و دختران خود را برای تأمین بدهی به اعمال ناروا وادار نمایند که حدیث معروف صحیح «درهم ربا اشد من سبعین زنیه کلها بذات محرم»، ظاهرا به همین مناسبت تاریخی است.
گفتهاید: آیات تحریم ربا در کنار آیات انفاق قرار دارد و این قرینه است بر آنکه ربای محرم چیزی است که جای انفاق قرار گیرد و به دیگر سخن آنجا که باید انفاق شود و دستگیری صورت پذیرد اگر مسلمان چنین نکند و زیاده بستاند ربا خواهد بود و این همان ربای استهلاکی است وگرنه ربای انتاجی چنین نیست که در جای انفاق نشسته باشد بلکه قرض گیرنده خود بینیاز است و برای سرمایهگذاری بیشتر به قرض متوسل شده است."