چکیده:
(IBدر این پژوهش به چن دنکته مهم اشارت رفته است:بررسی انگیزه اهتمام اولیای امور به تربیت فرزند در اسلام بر مبنای تعالیم برخاسته از کتاب و سنت به شیوه پند و اندرز با تعبیر خطایی«ای فرزند دلبندم»(یا بنی)همراه چند نمونه از بیانات عالیه مولای متقیان امام علی(ع)و دیگر شخصیات برجسته اسلامی است.همچنین معرفی رساله «الادب الوجیز للولد الصغیر»به عنوان اثری نمادین از سده دوم هجری در تربیت فرزند و آراء چند تن از فرهیختگان و محققان ایرانی درباره محتویات این رساله که خوشبختانه از گزند تصاریف ایام مصون مانده است.معرفی این رساله در محافل ادبی قاهره به ویژه در محیط دانشگاه الازهر-که به وسیله این نگارنده صورت پذیرفته است-خود نشانه دیگر از خدمات ارزشمند فرزندان ایران عزیز به فرهنگ متعالی اسلام است و قابل توجه آنکه در اثنای عرضه متن این رساله-که برای نخستین بار به چاپ رسیده است-برخی از نکات ادبی آن تشریح و مورد نقد و تحلیل قرار گرفته است که برای اهل فن خالی از فائده نیست،با اعتراف به قصور که گفتهاند«فلعذر عند کرام القوم مقبول».
خلاصه ماشینی:
"آنکه در اثنای عرضه متن این رساله-که برای نخستین بار به چاپ رسیده است-برخی
این بیانات با اندکی اختلاف در متون عربی و فارسی کتاب نهج البلاغه نیز آمده است که بررسی و مقایسه آنها با
متأسفانه از متن عربی این رساله چون دیگر آثار برجستهء نویسندهء عالیقدر ابن المقفع مفقوده
آنکه دو ناشر محترم پیرامون صحت و سقم انتساب متن عربی این رساله به ابن المقفع نفیا
صحت انتساب متن عربی این رساله به ابن المقفع کوچکترین شک و تردید ندارد که در جای
استاد ملک الشعرای بهار متن فارسی این رساله را نیز از جمله آثار خواجه نام میبرد که برای
است آنکه خوانندگان گرامی را با شیوه نگارش این رساله در زبان فارسی در بیش از پیش آشنا
استاد عباس اقبال آشتیانی در این راستا چنین میگوید:«به هر حال رساله موجز الادب الوجیز
نثر فارسی در قرن هفتم است و اگر صحت انتساب اصل آن به این المقفع و ترجمه آن به خواجه
نوع همبستگی و تجانس مشهود است که صحت انتساب این رساله را به ابن المقفع محرز
اما ابو المعالی نصر الله منشی این فقره را چنین ترجمه کرده است:«و هر که درویش را
نسخه است که از آن یاد نمودیم و جالب آنکه این مضامین اخلاقی را شریف رضی به اقتباس از کلام ابن المقفع به نظم
و چون دو متن فارسی کلیله و دمنه بهرامشاهی و رساله الادب الوجیز للولد الصغیر را در
به هنگام ذکر آثار ابن المقفع به این رساله نیز اشاره مینمودند و آنرا مسکوت رها نمیکردند."