چکیده:
اساسیترین مباحث سنتپژوهی عبارت است از: ماهیت شناسی سنت, روششناسی احراز صدور
سنت یا اعراض از آن و روششناسی فهم و کاربرد سنت. در این راستا توجه به عنصر
هدایتگری معصومان و تفکیک سنت فعلی و قولی مثابه دو جهت مستقل و نتایج حاصل از آن
در ماهیت شناسی سنت مؤثر بوده و روشهایی ساماندهی و کاربرد از قبیل «نقد متن» و
دیگر شیوهای سنجش وثاقت, همچنین ترسیم اطلس جامع احادیث و تحلیل اقسام سنت براساس
آن, بازوکاوی علمی دعاها, مناجاتها و زیارات مأثور و کاربرد آن دریافت معارف,
توسعه و گسترش تفسیر سنت از روش تفسیر لفظی به تفسیر براساس شناخت مبنا, محیط و
ظروف صدور, موضوعشناسی و نگرش تطبیقی و انتقادی بر شیوه احراز سنت و فهم معنا و
تفسیر آن تأثیری شگرف دارد.
نوشتار حاضر برای تبیین امور فوق ساختار تفصیلی سنتشناسی را در سه بخش متشکل از
دوازده فصل ارایه کرده که تدریجا نگارش و ارایه خواهد شد.
خلاصه ماشینی:
"تأسیس کرد؟ آیا نمیتوان با سنجش مضمون متن منسوب به یک معصوم با مقتضیات و قراین ظرف تاریخی، سیاسی، اجتماعی، زبانی، عرفی و جغرافیایی صدور، نسبت به صدور یا عدم صدور آن مطمئن شد؟ به نظر ما گهگاه میتواند چنین باشد؛ اگر مدعای متن آشکارا با ظروف صدور خود متعارض باشد آیا میتوان به درستی نسبت آن به ساحت معصوم اطمینان حاصل کرد؟ آیا نباید جهات و نکاتی از این دست را قاعدهمند و مضبوط ساخت و در احراز و ابراز سنت به کار بست؟ برای رفع بسیاری از ابهامات و روشنساختن ماهیت و هویت قول و فعل منسوب و وضعیت صدور اقوال و افعال معصومان(ع) باید با حضور و همکاری کارشناسانه و صبورانه جمعی از متخصصان و مجتهدان حوزههای پنجگانه معرفتی دین، صاحبنظران دارایه الحدیث و روایه الحدیث، و نیز محققانی در تاریخ اسلام و جغرافیای جهان اسلام و تخصصهای لازم دیگر، «اطلس جامع احادیث»[1] تهیه گردد؛ هر چند چنین پیشنهادی بس دشوار، حوصلهسوز، فرصتگیر و پرهزینه است اما به خاطر ثمرات فراوان و ارزشمند آن در زمینه احراز صدور و ابراز معنا و طبقهبندی احادیث، اجرای آن بسیار ضروری مینماید."