خلاصه ماشینی:
"در کتاب مقامات حمیدی،مؤلف آن قاضی حمید الدین عمر بن محمود بلخی1 قطعهای عربی از علی بن حسین باخرزی2در وصف زمستان نقل میکند و سپس ترجمه آن را بشعر فارسی میآورد اینک هردو قطعه را نقل میکنیم: لبس الشناء من الجلید جلودا فالبس فقد برد الزمان برودا کم مومن قرصته اظفار الشتا فغدا السکان الجحیم حسودا و تری طیور الماء فی ارجانها تختار خرالنار و السفودا و اذا ارمیت بفضل کاسک فی الهوا عادت علیک من العقیق عقودا -------------- (1)-برای شرححال قاضی رجوع شود به کتاب لباب الالباب ج 1 ص 861 و مجمع الفصخا ج 1 ص 791 (2)-علی بن حسن باخرزی صاحب کتاب دمیه القصر از شاعرانیست که بهردو زبان فارسی و عربی شعر میگفته است در جوانی مدتی به تحصیل فقه اشتغال داشته و چندی نیز در زمان سلطنت طغرل بیک سلجوقی و وزارت عمید الملک کندری در دیوان رسائل بکار کتابت میپرداخته است و در اواخر عمر از مشاغل دولتی کنارهگیری کرد و بالاخره چنانکه این خلکان مینویسد در ذیقعده سال چهارصد و شصت و هفت در مجلس انس در باخزر بقتل رسید(رجوع شود به ابن خلکان ج 1 ص 693) یا صاحب العودین لا تهملها حرق لنا عودا و خرک عودا اینک ترجمه قطعه فوق بفارسی(مقامات حمیدی چاپ اصفهان ص 74).
این بود نمونههائی از ترجمه شعر به شعر در قرن چهارم و پنجم و این نکته را نیز باید متذکر شد که در قرنهای بعد اینگونه ترجمهها بندرت یافت میشود و علت این است که شاعران فارسیزبان قرن چهارم و پنجم آشنائی کامل به زبان و ادبیات عرب داشتهاند و اغلب آنها ذو اللسانین بودهاند یعنی به عربی و فارسی شعر میسرودهاند و در هردو زبان تسلط کامل داشتهاند چنانکه چند تن از آنان مانند ابو الفتح بستی و علی بن باخرزی از شاعران و نویسندگان مشهور عرب بشمار میآیند و شرححال و اشعار آنان را مورخان و تذکرهنویسان عرب مانند ابن خلکان و ثعالبی در کتابهای خود آوردهاند."