خلاصه ماشینی:
"در ابتدا حتی میتوان صرفا به وجود نهادی که متولی فعالیتهای تئاتری در مدارس باشد،بسنده کرد؛ نهادی که بتواند امکانات موجود داخلی و بین المللی را جذب آموزش و پرورش کند و برفعالیتهای خودجوش در مدارس،نظارت هنری و حمایتی داشته باشد.
درحالیکه وجود جریانهای تئاتری در مدارس، میتواند زمینهی مناسبی را فراهم کند تا آموزش عالی،ملاک ورود متقاضیان به دانشکدههای تئاتری را استعداد، توانایی،سوابق تئاتری و جوایز دانشآموز در این زمینه قرار دهد.
تئاتر بیامکان را با این هدف طرح میکنیم که نبود سالن نمایش و امکانات اجرایی مثل مربی تئاتر،گریمور، نورپرداز،طرح لباس،طراح دکور، نمایشنامهنویس،بازیگر و کارگردان را بهانهای برای کار نکردن و بیاعتنایی به تئاتر قرار ندهیم.
شاید یکی از دلایل غیبت تئاتر در فضاهای آموزشی ما،همین ذهنیت بازدارنده باشد که بدون امکانات نمیتوان کار کرد!همین نگاه سنتی، کلاسیک و سختگیرانه به تئاتر، میلیونها دانشآموز را در کشور ما از تئاتر و دستاوردهای ارزشمند آن محروم کرده است.
تنها یک قرارداد کافی است برخی تصور میکنند برای اجرای یک نمایش،اگر شخصیتهای نمایش حیوان باشند،حتما باید کسی که نقش حیوان را بازی میکند،در جامه و شکل و شمایل آن حیوان روی صحنه ظاهر شود.
یادمان باشد که هدف،ایجاد بستر و فضایی است که دانشآموز بتواند چنین جسارتی را در جمع و در حضور تماشاگران به نام معلم و همکلاسی، تجربه کند و قدمهای اول را برای رفع کمرویی و تقویت اعتماد به نفس خود بردارد.
(به تصویر صفحه مراجعه شود) میتوانیم این عکس فرضی را به دانشآموزان دیگر هم بدهیم و ببینیم کدام حسیتر و تأثیرگذارتر،مونولوگ خود را میسازند و بیان میکنند."