چکیده:
برخی مدعی هستند شیعیان سده های نخستین، رویکردی بشری به امامت داشته اند. یکی از عالمانی که با استناد به برخی عبارات متشابه، به عنوان نماینده قرائت بشری از امامت معرفی شده، ابن قبه رازی است؛ اما با بررسی آرای وی درباره ویژگی های امامان معلوم می شود ابن قبه امامان را دارای ویژگی های زیر می دانسته است: 1. وجوب طاعت، 2. حجیت، 3. منصوص و منصوب بودن از جانب خداوند، 4. علم الهی، 5. قدرت الهی (معجزه)، 6.عصمت. بنابراین هرگز نمی توان او را گواهی بر وجود عالمانی با قرائت بشری از امامت، معرفی کرد.
خلاصه ماشینی:
حال باید دید گزارش مقالة «قرائت فراموششده» در مورد دیدگاه ابنقبه در امامت، تمام است یا خیر؟ 306 براین اساس، به بررسی دقیق آرای ابنقبه در مورد امامت میپردازیم تا اولا روشن شود که آیا ابنقبه فقط به دو یا سه صفت فرابشری در ائمه باور داشته است یا ویژگیهای امام از نظر ابنقبه بیش از امکان جاریشدن معجزه به دست او، عصمت و نص الهی است؟ ثانیا نظر ابنقبه در مورد علم الهی روشن گردد تا مراد ایشان از نفی علم غیب دانسته شود؛ ثالثا معلوم شود رسائل به جا مانده از ابنقبه واقعا نشان از قوت نظریه «علمای ابرار» در مقابل نظریة «ائمه معصوم» دارد یا کاملا بر عکس رسالههای ابنقبه، نشانگر باور جامعة شیعی به عصمت، علم الهی، وجوب طاعت (تفویض حق امر و نهی)، نص و نصب الهی و قدرت الهی امام است؟ 4.
او در پاسخ ابنبشار، با استناد به روایتی از امام صادق( که میفرماید: «وقتی اسم سه امام پشت سرهم محمد، علی و حسن باشد، چهارمین ایشان قائم است» و روایات دیگری از این دست، میگوید: «همین روایت، به تنهایی امامت حضرت عسکری( را اثبات میکند و حضرت عسکری( شهید شد و از نظر ما و شما ناگزیر باید فرزندی از اولاد حضرت عسکری( باشد تا حجت خدا به واسطة او ثابت شود؛ پس وجود فرزند (حضرت قائم() برای امام عسکری( ضرورتا واجب خواهد بود».