خلاصه ماشینی:
"حدیثی از امام دوم، حسن بن علی [علیه السلام]، حکایت می کند: هرکس برتری امیرمؤمنان (علی، امام نخست) را منکر شود، به تورات، انجیل، مزامیر و صحف ابراهیم و تمام کتاب های دیگری که از سوی خدا از ملکوت نازل شده اند نسبت دروغ گویی داده است؛ زیرا در میان تمام آنچه در این کتاب ها آشکار گردیده است، بعد از شهادت به واحد (توحید) و شهادت به رسالت پیامبران، هیچ چیز مهم تر از شهادت به ولایت علی و امامان نیست.
در واقع، این گنجینه را فقط به کسانی می توان نشان داد که دیدشان به سطح افقی که قبلا راز حقیقت نخستین محمدی را به ما نشان داده است، ارتقا یافته باشد؛ رازی که در ازلیت موجودات روحانی محض قرار دارد؛ جایی که هر چیزی در عالم روح روی می دهد؛ حتی پیش از آنکه موجودات و زندگی های زمینی وجود داشته باشند؛ زیرا این امام ابدی به مثابه «مکان و محل رسالت و پیام پیامبران»، چیزی بوده است که تمام پیامبران آن را اعلام کرده اند.
نخست، وضعیتی وجود دارد که دربارة آن از آدمی با عباراتی چنین گسیخته ـ مانند عبارات زیر ـ پرسش می شود: وقتی که دیگر پیامبر دیگری نیست و هرگز نخواهد بود؛ به علاوه، هنگامی که معنای راستین وحی نبوی در نوشتة آشکاری وجود ندارد؛ هنگامی که معنای راستین را نه از نتایج حاصل از قیاس و استنتاج، بلکه فقط به وسیلة «کسی که می داند» می توان آشکار ساخت و منتقل کرد، چه روی می دهد؟ این پرسش به وسیلة وحدت دوگانة امام و قرآن پاسخ داده می شود که در احادیث متعدد شیعی مورد تأکید قرار گرفته است: قرآن «امام صامت» است و امام «قرآن ناطق»."