چکیده:
نیایش های معصومان فصلی فربه از فرهنگ زندگی ایشان است. از آنجا که پیوند اهلبیت 7 با قرآن جاودانه است، بی گمان، قرآن - بیش از هر منبعی- خاستگاه اندیشه ها و رفتارشان در هر بخش از سیره گفتاری و رفتاری، از جمله « دعا» است. دعا، میراثی گرانسنگ و ذخیره ای ارجمند از آموزهای بنیادین دینی است، که با بهره گیری از قرآن فراز آمده است و آینه وار، اندیشه های قرآنی آنان را بازتاب می دهد و با زبانی خاص که در آن مخاطب خداست، بسیاری از معارف قرآن را باز میگوید. اثبات این مدعا، نیازمند کاویدن گونه های این تجلی وانگیزهای این وام گیری است. مقاله پیش روی با مقدماتی چند، گونه ای از این تجلیات را در حد وسع بر میرسد تا خواننده محترم را با انگیزه ها و برکات این وام گیری تا حدودی آشنا سازد.
خلاصه ماشینی:
او در هر بند، آیات مربوط به مؤمنان رستگار و نیکوکار را اقتباس کرده و در واقع در این دعا با استفاده از قرآن کریم سیمای انسان کامل و مؤمن واقعی را ترسیم کرده است؛ میفرماید: اللهم اجعلنی من الذین یؤمنون بالغیب، و یقیمون الصلاة، و مما رزقناهم ینفقون، 7 و اجعلنی علی هدی، 8 و اجعلنی من المهتدین، 9 و لقنی الکلمات التی لقنتها آدم، فتبت علیه إنک أنت التواب الرحیم 10 ، اللهم اجعلنی ممن یقیم الصلاة و یؤتی الزکاة، 11 و اجعلنی من الخاشعین، الذین یستعینون بالصبر و الصلاة، 12 و اجعلنی من الذین لا خوف علیهم و لا هم یحزنون 13 ، اللهم اجعلنی من الصابرین الذین إذا سوره طه، آیه5.
جری و تطبیق، تعلیل در دعای روز سه شنبه، منسوب به امام زین العابدین(، در اولین بند حضرت پس از حمد و ثنای پروردگار از خدا میخواهد که او را از شر نفس عماره حفظ کند، و آن گاه در مقام تعلیل آیه 54 سوره یوسف را اقتباس میکند تا مبرهن سازد که علت پناه بردن از شر نفس به خدا آن است که نفس به بدی و سرپیچی از فرامین حق امر میکند و بدین شکل، برای آیهای که از زبان زلیخا در قرآن آمده است، مصداق جدید قرار میدهد و میفرماید: الحمد لله، و الحمد حقه کما یستحقه حمدا کثیرا، و اعوذ به من شر نفسی إن النفس لأمارة بالسوء إلا ما رحم ربی.