خلاصة:
زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﻮد ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲﻫﺎی وﺟﻮدی ﺧـﻮﻳﺶ واﻗـﻒ ﻣﻲﺷﻮد، ﮔﻮﻳﻲ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻲ ﺑﺮ دوش او ﻗﺮار دارد ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮد را از ﻣﺮﺗﺒﺔ دون اﻧـﺴﺎﻧﻴﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﺑﺎﻻ ﺳﻮق دﻫﺪ. اﻳﻦ ﺳﻴﺮ، ﺑﺮای ﻛﻲﻳﺮﻛﮕﻮر ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﺧـﺼﻠﺖ ﺑـﺎرز آدﻣـﻲ ﻳﻌﻨـﻲ ﺗﺮسآﮔﺎﻫﻲ اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ: ﻓﺮد ﻫﻤﻮاره در اﻧﺪﻳﺸﻪ و دﻟﻬﺮة ﻛﻴﻔﻴﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮد اﺳﺖ و اﻳﻦ دﻟﻬﺮه او را در ﻛﺴﺐ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﮔﺰﻳﻨﺶﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻓﺮد را ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻛﻨﺪ ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺑﺮای ﻣﻮﻟﻮی ﻧﻴﺰ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ داﺷﺘﻦ ﻗﻮة اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﺗﻔﻜﺮ ﻛﻪ ﻣﻤﻴﺰ او از دﻳﮕﺮ ﺟﺎﻧﺪاران اﺳﺖ و ﺑﺎ ﻛﺎرﺑﺮد ﺻﺤﻴﺢ آن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد، ﺑﻠﻜﻪ ﺑـﻪ دﻳﮕﺮ اﻣﻮر ﻧﻴﺰ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ. در ﻣﺘﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﻴﺮی را ﻃﻲ ﻣﻲﻛﻨـﻴﻢ ﻛـﻪ اﺑﺘـﺪا ﺑـﻪ ﻣﺒﺤﺚ اﻧﺴﺎن از دﻳﺪ ﻫﺮ دو اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪ ﻣﻲﭘﺮدازد ﺗﺎ ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ و داﻧﺴﺘﻦ ﻣﺮاﺗﺐ روﺣﻲ اﻓﺮاد ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺧﺼﻠﺖ آدﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ او را در ﺷـﻨﺎﺧﺖ ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﻳـﺎری رﺳـﺎﻧﺪ ﭼﻴﺴﺖ. در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻋﻮاﻣﻠﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻠﻮتﮔﺰﻳﻨﻲ و ﺧﻮدآزﻣﺎﻳﻲ و ﺑـﻪ اﻣﺘﺤـﺎن ﺳـﭙﺮدن ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻤﺪ ﻓﺮد در رﺳﻴﺪن ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣـﻦ اﺻـﻠﻲاش ﺑﺎﺷـﺪ ﭘﺮداﺧﺘـﻪ ﻣﻲﺷﻮد.
ملخص الجهاز:
از اﻳـﻦرو ﺑـﻪدﻧﺒـﺎل اﻳـﻦ ﻫـﺴﺘﻴﻢ ﻛـﻪ ﺑـﺪاﻧﻴﻢ ﺑـﺸﺮ ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﻣﻮﺟــﻮدی اﺳــﺖ؟ ﭼــﻪ اﺑﻌــﺎد وﺟــﻮدی و روﺣــﻲ ﺑــﺮای آن ﺷﻨﺎﺳــﺎﻳﻲ ﺷــﺪه اﺳــﺖ؟ وﻳﮋﮔــﻲ ﺑــﺎرز آن ﭼﻴﺴﺖ؟ اﻳﻦ وﻳﮋﮔﻲ ﭼﻪ ﻛﻤﻜﻲ ﺑـﻪ ﺷـﻨﺎﺧﺖ ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﻣـﻦ دروﻧـﻲاش ﻣـﻲﻛﻨـﺪ؟ ﺑـﺎ ﺧﻮدﺷﻨﺎﺳـﻲ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎه و ﻣﺮﺗﺒﺘـﻲ ﻣـﻲرﺳـﺪ؟ و اﻳـﻦ ﺧﻮدﺷﻨﺎﺳـﻲ ﭼـﻪ ﺗـﺄﺛﻴﺮی ﺑـﺮ دﻳﮕـﺮ ﻣﻌـﺎرف و ﺷـﻨﺎﺧﺖﻫـﺎی او دارد؟ ﺑﻪﻣﻨﻈﻮر رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎی ﺧﻮد ﺑﺤﺚ را اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﻣﻮﻟﻮی در ﻣﻮرد اﻧﺴﺎن ﺷـﺮوع ﻣـﻲﻛﻨـﻴﻢ ﻛﻪ در ذﻳﻞ آن اﺑﻌﺎد وﺟﻮدی ﺑﺸﺮ آﺷﻜﺎر ﻣﻲﮔﺮدد و ﻣﺘﻨﺎﻇﺮ ﺑﺎ آن رأی ﻛﻲﻳﺮﻛﮕﻮر را در ﺧـﺼﻮص اﻧـﺴﺎن و ﻣﺮاﺗﺐ وﺟﻮدی و ﻣﻌﺮﻓﺘﻲاش ﺟﻮﻳﺎ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ.
دﻳـﺪم اﻧـﺪر ﺧـﺎﻧﻪ ﻣـﻦ ﻧﻘﺶ و ﻧﮕــﺎر ﺑـــﻮدم اﻧـــﺪر ﻋﺸــﻖ ﺧـﺎﻧﻪ ﺑـﻲﻗـﺮار ﺑــﻮدم از ﮔﻨــﺞ ﻧﻬـﺎﻧـﻲ ﺑــﻲﺧﺒـــﺮ ور ﻧــﻪ دﺳﺘﻨﺒﻮی ﻣــﻦ ﺑــﻮدی ﺗﺒــﺮ آه ﮔــــﺮ داد ﺗﺒـــــﺮ را دادﻣـــــﻲ اﻳــﻦ زﻣــﺎن ﻏـــﻢ را ﺗﺒــﺮا دادﻣــﻲ ﭼﺸـــﻢ را ﺑــﺮ ﻧﻘﺶ ﻣــﻲاﻧـﺪاﺧﺘـﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﻃﻔﻼن، ﻋﺸـﻖﻫـﺎ ﻣـﻲﺑـﺎﺧﺘـﻢ ﭘﺲ ﻧﻜــﻮ ﮔﻔﺖ آن ﺣﻜﻴــﻢ ﻛـﺎﻣﻴﺎر ﻛـﻪ ﺗﻮ ﻃﻔﻠﻲ، ﺧـﺎﻧـﻪ ﭘـﺮ ﻧﻘﺶ و ﻧﮕـﺎر در اﻟﻬـﻲﻧــﺎﻣــﻪ ﺑﺲ اﻧــﺪرز ﻛــﺮد ﻛــﻪ ﺑـﺮآر از دودﻣــﺎن ﺧــﻮﻳﺶ ﮔـﺮد )ﻣﺜﻨﻮی، د4، ب2652ـ7652( ﻓﻮاﻳﺪی ﻛﻪ ﻣﻮﻟﻮی از ﺧﻮدﺷﻨﺎﺳﻲ ﺑﻴـﺎن ﻣـﻲﻛﻨـﺪ اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻛﻠﻴـﺪی ﺑـﻪ دﺳـﺖ آدﻣـﻲ ﻣـﻲدﻫـﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎب ﻏﻴﺮﺷﻨﺎﺳﻲ را ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ، ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧـﻮد در ﻣﺮﺗﺒـﺔ ﻧﺨـﺴﺖ ﻗـﺮار دارد، آﻧﮕـﺎه ﺑـﻪ واﺳﻄﺔ آن ﻣﻲﺗﻮان ﺑﻪ دﻳﮕﺮ اﻣﻮر ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺮد؛ از ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ اﻳـﻦ ﺷـﻨﺎﺧﺖﻫـﺎ آن ﻃـﻮر ﻛـﻪ ﻣﻮﻟـﻮی ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ، ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و آن را ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﺖﻫﺎ داﻧﺴﺘﻪ و ﺣﺼﻮل آن را زﻣـﺎﻧﻲ ﻣـﻲداﻧـﺪ ﻛـﻪ آدﻣﻲ از ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻛﺎذﺑﺶ ﺑﮕﺬرد.