خلاصة:
هدف از این پژوهش بررسی اثر دوازده هفته برنامه تمرینی مقاومتی بر برخی عوامل آمادگی جسـمانی و نشـانگرهای التهابی در مردان دچار اضافه وزن بود. در یک کارآزمایی نیمه تجربی ٢٥ مرد جوان (دامنه سـنی ١/٩٦±٢٠/٩ سـال و قـد ٧/٣٩±١٧٠/٣٤سانتی متر) به صورت هدفمند در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه تمرین مقـاومتی (١٥ نفر) و کنترل (١٠ نفر) قرار گرفتند. گروه تمرین مقاومتی به مدت دوازده هفته و سه جلسه در هفته با شدت های متفاوت به تمرین پرداختند. تمرینات مقاومتی شامل شش حرکت ایستگاهی به صورت دایره ای بود. پنج میلیلیتر خون وریدی قبـل از تمرین و ٢٤ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین در وضعیت ناشتا به منظور تعیین برخی نشانگرهای التهابی جمع آوری شـد. با استفاده از آزمون t مستقل و زوجیشده وزن و شاخص تودة بدنی آزمودنیها پس از دوازده هفته تمرین تغییر معنـاداری نداشت (٠٠٥<P). اما برخی عوامل آمادگی جسمانی (VOpeak٢, یک تکرار بیشینه پـرس سـاق و پـرس سـینه ) افـزایش و برخی ویژگیهای آنتروپومتریکی (نسبت محیط کمر به لگن و درصد چربی بدن ) آزمودنیها بعـد از دوازده هفتـه ، کـاهش معناداری یافتند (٠٠٥>P). همچنین گروه تمرینی کاهش معناداری در مقاومت به انسولین ، سـطوح لپتـین و TNF-α از خود نشان دادند (٠٠٥>P). ضریب همبستگی پیرسون رابطه معناداری را بین TNF-α با BMI،W/H ، درصد چربی بدن و انسولین نشان داد (٠٠٥>P). نتایج به دست آمده نشان داد که دوازده هفته تمرین مقاومتی در مردان جوان غیرفعال دارای اضافه میتواند برخی عوامل آمادگی جسمانی و آنتروپومتریک و همچنین نشانگرهای التهابی را بهبود بخشد.
ملخص الجهاز:
با توجه به اینکه نتایج برخی تحقیقات اثر برنامه تمرینی مقاومتی را بر سطوح نشـانگرهای التهـابی افراد سالم تأیید نکرده اند، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر دوازده هفتـه تمـرین مقـاومتی فزاینـده بـر برخی عوامل آمادگی جسمانی و نشانگرهای التهابی در مردان غیرفعال دارای اضافه وزن صورت گرفت .
روش تحقیق این پژوهش ، مطالعه نیمه تجربی اسـت کـه ٢٥ مـرد جـوان غیـرفعـال دارای اضـافه وزن (دامنـه سـنی ١/٩٦±٢٠/٩ سال و قد ٧/٣٩±١٧٠/٣٤سانتیمتر) در دو گروه تمرین مقاومتی (١٥ نفر) و کنتـرل (١٠ نفر) به طور تصادفی به منظور شرکت در برنامه تمرینی به عنوان آزمودنی انتخاب شدند.
روش های صحیح وزنه و نحوة اسـتفاده از تردمیـل بـه آزمـودنیهـا آمـوزش داده شـد و آزمودنی ها برای آشنایی و RM١ و برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی (max VO٢) از طریـق آزمـون بیشـینه بروس پس از ١٠ دقیقه گرم کردن اختصاصی شروع به فعالیت کردند.
Harris & Benedict 3.
در گروه تمرینی کاهش معناداری در مقاومت به انسولین (جدول ١)، لپتین و TNF-α سرم بعـد از دوازده هفته فعالیت مشاهده شد (شکل های ١ و ٢) (٠٠٥>P).
رابطه برخی متغیرها با فاکتور نکروز تومور آلفا در سطح پایه ( به تصویر صفحه مراجعه شود)بحث و نتیجه گیری نتایج اصلی پژوهش حاضر افزایش معناداری در قدرت بیشینه بالاتنه و پایین تنه ، و کاهش معناداری در غلظت لپتین ، مقاومت انسولین و TNF-α بعد از دوازده هفته تمرین مقاومتی فزاینده نشان داد.
"Aerobic versus resistance exercise training in modulation of insulin resistance, adipocytokines and inflammatory cytokine levels in obese type 2 diabetic patients".
"Resting leptin responses to acute and chronic resistance training in type 2 diabetic men and women".