فیلسوف می خواند؛ ژیل دلوز، نوآموزی در فلسفه مقدمة ومراجعة

"فیلسوف می‌خواند ژیل دلوز: نوآموزی در فلسفه/ مایکل هارت/ مترجم: رضا نجف‌زاده/ انتشارات نی علی خدادادی فیلسوف چگونه «می‌خواند»؟ او به چه شیوه با متون پیش از خود مواجه می‌شود؟ چه چیز او را به رویارویی با این متون ترغیب می‌کند؟ چه چیز کنش خوانش یک فیلسوف را از خوانش یک علاقه‌مند به فلسفه، یک رهسپار راه فلسفه‌دانی و تخصص، جدا می‌کند؟ در یک کلام، فیلسوف از تاریخ فلسفه چه «می‌خواهد»؟ تکثر «خواست"ها، منتج به تکثر پاسخ‌ها می‌شود. مسئله‌ای که دلوز را مستقیما در مقابل بیرونیت و ممکن بودن صرف هستی در فلسفه‌ی هگل قرار می‌دهد و او را به متون فیلسوفی ضدهگلی، فیلسوف «صدور مثبت هستی»، یعنی آنری برگسون می‌کشاند: «فصل 1. مسئله این است: هستی باید عاملی برای ضرورت خود داشته باشد. در این دیدگاه «خواست قدرت» به مثابه‌ی شکل ترکیب نیروها و میلی برای افزایش هستی و توان موجودات، بر خود موجودات مقدم است و در نتیجه اخلاق تأییدی و آفرینش‌گر، چیزی نیست جز تأیید «خواست قدرت» از طریق نیروهای کنشی. مسئله جواب یافته اما در حین این فرایند دوباره تغییر کرده است: تکنیک‌های این اخلاق آفرینش‌گر کدام‌اند؟ چگونه باید «خواست» را تأیید کرد و کنشی بود؟ عمل آفرینش‌گرانه و آری‌گو چیست؟ مسئله نام نهایی خود را می‌یابد: «عمل آفرینش‌گر و سیاست شاد». کتاب هارت، خواننده را مرحله به مرحله با آفرینش و به دنیا آمدن این مفاهیم همراهی می‌کند و در نهایت، شرحی از مسئله‌ی فلسفی دلوز و روند متون آتی او به دست می‌دهد."