خلاصة:
هدف از پژوهش حاضر، بررسی مقایسه¬ای نوع و میزان پرخاشگری در میان نوجوانان در معرض نمایش بیشتر و کمتر فیلم های خشن می باشد.
روش پژوهش حاضر به صورت غیر تجربی و از نوع علی- مقایسه¬ای است. جامعه آماری مورد مطالعه متشکل از کلیه دانشآموزان سال سوم دبیرستان شهرستان مشکین شهر تشکیل میدهند و گروه نمونه 300 دانشآموز سال سوم دبیرستان را شامل میشود که به روش نمونهگیری تصادفی چند مرحلهای انتخاب شده است. این گروه به دو پرسشنامه، شامل پرسشنامه محقق ساخته تماشای فیلم خشن، پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (AQ) پاسخ دادند.
مقایسه نتایج با آزمون آماری t مستقل نشان داد که بین میانگین پرخاشگری کل در دو گروه از نوجوانان در معرض تماشای کم و زیاد فیلمهای خشن تفاوت معنیداری وجود دارد. از سوی دیگر از بین چهار نوع پرخاشگری بین دو گروه فوق الذکر فقط در پرخاشگری کلامی تفاوت معنی دار به دست نیامد و در سه نوع دیگر از انواع پرخاشگری تفاوت معنیدار آماری وجود داشت.
ملخص الجهاز:
"ابزارهای پژوهش 1- پرسشنامه محقق ساخته فیلم خشن 2 : این پرسشنامه توسط محقق و با استناد به منابع و مقالات پژوهشی انجام شده قبلی درحیطه آثار فیلمهای خشن و پرسشنامههای قبلی مثل پرسشنامه اوقاتفراغت (گوندرسون 3 ، 2006) و پرسشنامه میزان تماشای خشونت تلویزیونی توسط کودکان (توسلی و فاضلی، 1381) و با استفاده از نظرات دو تن از اعضای هیأت علمی روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی تبریز (استاد راهنما و مشاور) ساخته شده است.
این پرسشنامه یک ابزار خود گزارشی است و شامل 29 عبارت می باشد که آزمودنیها به هر یک از عبارات در یک طیف 5 درجهای پاسخ میدهند و برسشنامه دارای 4 خرده مقیاس با عنوان پرخاشگری کلامی، پرخاشگری فیزیکی، خشم، - Morgan - Violent movie - Gunderson - Bus & Peri یکی دیگر از یافتههای مهم پژوهش حاضر نشان داد که از بین انواع پرخاشگری شامل بدنی، کلامی، خصومت و خشم، فقط در پرخاشگری کلامی بین دو گروه نوجوانان فوق الذکر تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت و در سایر انواع پرخاشگری تفاوت معنیداری وجود داشت.
تفاوت معنیداری بین میانگین پرخاشگری بدنی در دوگروه از نوجوانان در معر نمایش کمتر و بیشتر فیلم خشن با یافته آندرسون، برکوتیز، دونرستین، هیوسمن، جانسون و همکاران (2003) که نشان داد حتی قرار گرفتن کوتاه مدت در معرض خشونت رسانهای رفتارهای فیزیکی را افزایش می دهد، هم سو می باشد.
همچنین عدم تفاوت معنی دار بین دو گروه فوق در پرخاشگری کلامی با یافتههای کیویتز، ویور (2001) که معتقدند خشونت فیلم هیچ تأثیر منفی بر روی بینندگان بر جای نمیگذارند، همسو میباشد و نیز با یافته استراس برگر (2004) که بین خشونت رسانهای و رفتارهای پرخاشگرانه ارتباطی نیافته است، همسو می باشد."