خلاصة:
سابقه و هدف: پیشرفت علمی در زمینه دو و میدانی این دیدگاه را برای دوندگان فراهم آورده است که برای رسیدن و ماندن در VO2max روشهای زیادی وجود دارد، بنابراین به نظر میرسد که معرفی و کشف متغیرهای تعیین کننده راه کار مناسبی برای آنها باشد. هدف پژوهش، بررسی متغیرهای فیزیولوژیکی منتخب، زمان ماندن در VO2max (TVO2max) و میزان ادراک فشار کار (RPE) طی دویدنهای تداومی و تناوبی با شدت VVO2max (حداقل سرعتی که آزمودنی به VO2max میرسد) بود. روششناسی: 8 پسر دانشجوی دونده استقامتی با سن 92/2±5/25 سال، قد 98/4±62/174 سانتیمتر، وزن 34/7±5/69 کیلوگرم و توان هوازی 22/3±38/47 میلیلیتر بر کیلوگرم در دقیقه در یک نوبت فعالیت تداومی و سه نوبت فعالیت تناوبی با نسبت فعالیت به استراحت 30 ثانیه به 15 ثانیه (IT1)، 60 ثانیه به 30 ثانیه (IT2) و120 ثانیه به 60 ثانیه (IT3) به صورت تصادفی شرکت کردند. نسبت تبادل تنفسی (RER)، ضربان قلب (HR)، اکسیژن مصرفی (VO2)، TVO2max و RPE هنگام فعالیت دویدن تحت بار کاری معین ثبت گردید. به منظور مقایسه تفاوت میانگینها از آزمون آماری تحلیل واریانس یکطرفه و از آزمون تعقیبی توکی برای بررسی تفاوت میانگینها استفاده شد. یافتهها: نتایج پژوهش نشان داد که بین گروه تداومی (C) و گروههای تناوبی در همه متغیرها تفاوت معناداری وجود دارد (05/0P2و TVO2max بین میانگین گروههای تناوبی IT1 و IT3 تفاوت معناداری حاصل شد. این تفاوت معنادار در مورد متغیر RER بین گروه IT3 با گروههای IT1 و IT2 و در مورد متغیر RPE بین میانگین همه گروهها به دست آمد (05/0Pبحث و نتیجهگیری: این نتایج نشان داد که فعالیتهای تناوبی به ویژه فعالیتهای تناوبی کوتاهتر، علاوه بر این که میتوانند RPE ورزشکار را کاهش دهند، به ورزشکار اجازه میدهد تا مدت زمان بیشتری را در VO2max نسبت به فعالیت تداومی و یا فعالیتهای تناوبی با وهلههای طولانیتر، باقی مانده و به فعالیت بپردازد.
(
, 
, 
)
