خلاصة:
کتاب «نور الانوار» یکی از مجموعه کتابهایی است که در دوران قاجاریه و از سوی یکی از روحانیون مقیم تهران نگارش شده است. این کتاب در مورد امام مهدی( نگارش گردیده و یکی از منابع اصلی کتابهای پس از خود در این موضوع مانند مظهر الانوار شیخ ابوالحسن مرندی ،علائم ظهور ناظم الاسلام کرمانی و وقایع الظهور عباسعلی گورتانی بوده است. در کنار وجوه قوت این کتاب، مطالبی در مورد نشانههای ظهور درج شده که بدون سند بوده و از اقوال شاذ و برداشتهای اشتباه نشات گرفته است. از اینرو، لازم است با بررسی و ریشه یابی مطالب این کتاب، برخی از انحراف برداشتها و نقل در فضای مهدویت را که امروزه در میان عموم جامعه وجود دارد، اصلاح کنیم.روش این مقاله توصیفی ـ تحلیلی بوده و هدف آن بررسی سندی و دلالی دیدگاههای این فرد در زمینه نشانههای ظهور است
The book of “Nour-Al-Anwār” is one of the books written at Qajar era and by a clergyman in Tehran. The book is about Imam Mahdi and one of the main sources for the books of this subject such as “Mazhar-Al-Anwar” by SheykhAbolhasanMarandie، “The Signs of Appearance” by Nazem-Al-Islam Kermānie، and “Waghaye-Al-Zohour” by Abbas-Ali Gourtānie. Beside the strong aspects of the book، there are topics about the signs of appearance written which have no evidence and are originated from the uncommon sayings and wrong perceptions. Thus، it is necessary to correct some of the perceptions’ deviation and their narrations in messianic space which are currently present in the general public. The research follows a descriptive-analytic method and its aim is to investigate the documentaries and reasons of his views (Ali AsgharBoroujerdie) in the field of messianic signs.
ملخص الجهاز:
"این کتاب در مورد امام مهدی( نگارش گردیده و یکی از منابع اصلی کتابهای پس از خود در این موضوع مانند مظهر الانوار شیخ ابوالحسن مرندی ،علائم ظهور ناظم الاسلام کرمانی و وقایع الظهور عباسعلی گورتانی بوده است.
2 نکته مهم درمورد این نسخه، اینکه محمد علی فارسی مطالب را با نسخه اصلی مقابله و در پایان کتاب به بیان زندگانی خود نوشته بروجردی اشاره کرده است.
به هر رو، هر یک از نظریات ذکر شده به گزارش یا روایاتی استناد جستهاند؛ در حالی که محلی به نام شمراخ یا شمریخ در کتابهای علمای شیعه یافت نشد و گویا اولین مصدر این کلام و استنباط کننده از نامه منسوب امام مهدی(، به شیخ مفید،شیخ احمد احسایی و کتابهای او بوده است.
خروج سید حسنی در برخی روایات ذکر شده است که فردی با حدود دوازده هزار یاور به حضرت مهدی( میپیوندد و پس از درخواست معجزه از ایشان،به امامت حضرت ایمان میآورد (ابن طاووس، 1416: 295) و گزارش این نشانه را میتوان از کتابهای متعددی مطالعه کرد.
صاحب کتاب (نور الانوار ) نیز بدین خطبه توجه کرده و وصفهایی در مورد آن داده است: الف) و تکلم الجاموس…سیم حرف زدن گاومیش است و این کلام چند احتمال دارد: اول آنکه گاومیش که حیوان زبان بستهای است، به زبان بیاید و حرف بزند؛ مثل حرف زدن مردمان دویم آنکه بزرگ صاحب شوکتی در عالم پیدا شود که حرف او حرف باشد و هرچه بخواهد به عمل بیاورد وکسی نتواند او را از عزم او برگرداند."