تأثیر مکتب ادبی رمانتیسم غرب بر ادبیات منظوم و منثور دوره مشروطه مقالة

رﻳﺸﻪ ﻫﺎی رﻣﺎﻧﺘﻴﺴﻢ در ادﺑﻴﺎت ﻣﺸﺮوﻃﻪ را دو ﺟﻨﺒﻪ ﻣﻲ داﻧﻨﺪ: ﻧﺨﺴﺖ، آﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺎ ادﺑﻴﺎت ﻏﺮب ﺑﻪ وﻳﮋه ﻓﺮاﻧﺴﻪ، ادﺑﻴﺎت ﻧﻮﻳﻦ ﺗﺮﻛﻴﻪ و ﻗﻔﻘﺎز و ﺗﺄﺛﻴﺮﭘﺬﻳﺮی از آن ﻫﺎ، دوم، ورود ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان ﺑﻪ ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻴﺮی ﻛﻤﺎﺑﻴﺶ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺟﻮاﻣﻊ اروﭘﺎﻳﻲ و ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻋﻮاﻣﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و ﻓﻜﺮی ﻇﻬﻮر رﻣﺎﻧﺘﻴﺴﻢ از دل اﻳﻦ ﺗﺤﻮﻻت ﺟﺪﻳﺪ، دارد. رﻣﺎﻧﺘﻴﺴﻢ ﻣﺸﺮوﻃﻪ اﺳﺎﺳﺎ ﻳﻚ رﻣﺎﻧﺘﻴﺴﻢ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ اﺳﺖ و ﻋﻤﺪه ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻤﻮدﻫﺎی آن را ﻣﻲ ﺗﻮان در ﭘﺪﻳﺪه ﻫﺎﻳﻲ ﭼﻮن دﻟﺒﺴﺘﮕﻲ آرﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب و آزادی، ﻫﻤﺪردی ﭘﺮ اﺣﺴﺎس ﺑﺎ ﻣﺤﺮوﻣﺎن و رﻧﺞ ﻫﺎﻳﺸﺎن، اﻣﻴﺪ ﺑﻪ اﻓﻖ روﺷﻦ و آﻳﻨﺪه ای آرﻣﺎﻧﻲ، ﻣﻴﻬﻦ دوﺳﺘﻲ و ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﻢ و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻮه از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺟﺴﺘﺠﻮی ﻗﻬﺮﻣﺎن رﻣﺎﻧﺘﻴﻚ و ﺳﺘﺎﻳﺶ آن، اﻧﺘﻘﺎد ﭘﺮ اﺣﺴﺎس از ﺗﻤﺎﻳﻼت ﺗﻤﺪن ﺟﺪﻳﺪ و... ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮد. ﻧﻤﻮدﻫﺎی ﻏﻴﺮاﺟﺘﻤﺎﻋﻲ اﻳﻦ رﻣﺎﻧﺘﻴﺴﻢ ﻧﻴﺰ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از: ﻛﺎرﺑﺮد ﺧﺎص و ﻣﺘﻔﺎوت ﺗﺨﻴﻞ ﻛﻪ ﻋﻤﺪﺗﺎ در ﺗﺸﺒﻴﻬﺎت و ﺻﻮرﺧﻴﺎل ﺗﺎزه و ﻧﻮآﻳﻴﻦ ﺟﻠﻮه ﮔﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد، ﻛﺎرﺑﺮد ﺧﺎص زﺑﺎن ﻛﻪ در ﺗﺎزﮔﻲ ﺷﻴﻮه ﮔﺰﻳﻨﺶ واژﮔﺎن و ﺟﺬاﺑﻴﺖ زﺑﺎن و ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎی ﻧﻮآوراﻧﻪ آن ﻧﻤﻮد ﺑﻴﺸﺘﺮی دارد، ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﺮه ﭘﺮدازی و ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻫﺎی ﺗﺎزه و ﺑﻬﺮه ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﻧﻮﻋﻲ ارﺗﺒﺎط ﻓﺮدی ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ و.... از ﭘﻴﺸﮕﺎﻣﺎن ﺷﻌﺮ رﻣﺎﻧﺘﻴﻚ ادﺑﻴﺎت ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ، ﻣﻲ ﺗﻮان ﺑﻪ ﻋﺸﻘﻲ، ﺑﻬﺎر، ﻋﺎرف ﻗﺰوﻳﻨﻲ، ﻻﻫﻮﺗﻲ، دﻫﺨﺪا، اﻳﺮج ﻣﻴﺮزا، ﻓﺮﺧﻲ، ﺷﻤﺲ ﻛﺴﻤﺎﻳﻲ و... اﺷﺎره ﻛﺮد.