اخلاص ، مناط اصلی بین دین و اخلاق مقالة

ابراهیم‌رضایی **جعفرشانظری اخلاص، مناط اصلی بین دین و اخلاق چکیده ایصال نفس به امر نامتناهی که سرچشمه حقیقی اوست، در گرو انجام آیین‌مند تکلیف از سر حکمت است. این امر در سه ساحت انضباط پیشه‌وری، گذر پیروزمندانه و مؤدبانه از موقعیت اخلاقی و انجام منسک دینی، ظهور می‌یابد. زمانی که نفس، با پذیرش مشقت و ریاضت موفق می‌شود، استعدادهای خود را فعلیت ببخشد، نور نهفته خود را آشکار ساخته است که سند ربانیت اوست. با و جود این، نور الهی نفس، به تحقق نمی-پیوندد مگر آن که فرد مکلف، به هنگام التزام خویش به انجام اعمال خاصه، بر شرط اخلاص مراقبت داشته باشد و از آن تخطی نورزد. به عبارت دیگر، خالصانه انجام دادن کارها، در هر سه ساحت نامبرده، عین تجلی نور ناظمه نفس است. شرط اخلاص، هم در ادای مناسک دینی حضور دارد و هم در آداب اخلاقی. بنابراین، اخلاص، در درجه اول، متعلق به خود نفس است و به نحوه عملکرد فاعلی بستگی دارد که ملتزم به ادای تکالیف است. واژگان کلیدی: حکمت، انضباط، پیشه، موقعیت اخلاقی، ادب، منسک، غریزه، سائقه،حس، اخلاص