علامه طباطبایی و زبان نمادین و انشایی در قرآن مقالة

زبان دین یکی از مباحث مهم در فلسفه دین می¬باشد. این دانش به دلیل اهمیت بحث معنا و نقش کلیدی گزاره¬های کلامی در توجیه و صدق گزاره¬های دینی، به بحث از توصیف و توجیه گزاره¬های کلامی می¬پردازد. پرداختن به صدق و کذب گزاره¬های کلامی و سپس معناداری یا بی معنایی و در دهه¬های اخیر، معرفت بخشی یا غیر معرفت بخشی آنها (شناختاری یا غیر شناختاری) از مسائل این علم بوده است. در این بین، رهیافت¬های زبان دینی، به دو گروه عمده شناختاری (ناظر به واقع و توصیفگر واقعیتها) و غیر شناختاری تقسیم می¬شوند. رهیافت¬های زبانی¬ چون نمادین دانستن متون دینی، رمزی، اسطوره¬ای، استعاره¬ای یا کنایه¬ای دانستن آن از قسم غیر شناختاری می¬باشند. علامه طباطبایی فیلسوف و مفسر برجسته جهان تشیع، ساختار زبان قرآن را بر مبنای عرف عام دانسته، که البته با عرف عام تفاوت¬هایی نیز دارد و از آنجا که در زبان عرف عقلا از رمز، استعاره، کنایه و نماد برای تفهیم بهتر و سریعتر مطلب استفاده می¬شود، خداوند نیز در قرآن در مواردی این صناعات ادبی را جهت تقریب ذهن از محسوس به معقول به کار برده است؛ اما کل زبان قرآن را (اخبار، انشاء، نماد، رمز و کنایه و ...) شناختاری، ناظر به واقع و معنادار می¬داند. وی به هیچ عنوان، کاربرد زبان اسطوره را در هیچ کجای قرآن نپذیرفته و آن را با حق و حقیقت بودن قرآن و هدف آن در تناقض می¬داند. زبان دین یکی از مباحث مهم در فلسفه دین می­باشد. این دانش به دلیل اهمیت بحث معنا و نقش کلیدی گزاره­های کلامی در توجیه و صدق گزاره­های دینی، به بحث از توصیف و توجیه گزاره­های کلامی می­پردازد. پرداختن به صدق و کذب گزاره­های کلامی و سپس معناداری یا بی معنایی و در دهه­های اخیر، معرفت بخشی یا غیر معرفت بخشی آنها (شناختاری یا غیر شناختاری) از مسائل این علم بوده است. در این بین، رهیافت­های زبان دینی، به دو گروه عمده شناختاری (ناظر به واقع و توصیفگر واقعیتها) و غیر شناختاری تقسیم می­شوند. رهیافت­های زبانی­ چون نمادین دانستن متون دینی، رمزی، اسطوره­ای، استعاره­ای یا کنایه­ای دانستن آن از قسم غیر شناختاری می­باشند. علامه طباطبایی فیلسوف و مفسر برجسته جهان تشیع، ساختار زبان قرآن را بر مبنای عرف عام دانسته، که البته با عرف عام تفاوت­هایی نیز دارد و از آنجا که در زبان عرف عقلا از رمز، استعاره، کنایه و نماد برای تفهیم بهتر و سریعتر مطلب استفاده می­شود، خداوند نیز در قرآن در مواردی این صناعات ادبی را جهت تقریب ذهن از محسوس به معقول به کار برده است؛ اما کل زبان قرآن را (اخبار، انشاء، نماد، رمز و کنایه و ...) شناختاری، ناظر به واقع و معنادار می­داند. وی به هیچ عنوان، کاربرد زبان اسطوره را در هیچ کجای قرآن نپذیرفته و آن را با حق و حقیقت بودن قرآن و هدف آن در تناقض می­داند.