خلاصة:
با گسترش ارتباطات، تبادل اطلاعات از طریق ابزارهای کارآمد با حداکثر سرعت، دقت و با صرف کمترین وقت و هزینه، ضروری است. فضای مجازی این نقش را بهخوبی ایفا کرده است اما بهطور حتم، چنین فضای پرمخاطبی، مخاطرات پیچیدهای را نیز به دنبال دارد. سایبرترورسیم، یکی از این مخاطرات و از اشکال تروریسم بینالمللی است که بهمنظور دستیابی به اهداف خود، امکان آسیبرسانی جدی به سامانههای زیرساختی و حیاتی کشور مورد هدف، ایجاد تهدیدات هستهای یا هر چیزی که قابلیت تبدیلشدن به سلاح کشتار جمعی را داشته باشد، در بردارد. از سوی دیگر، ازآنجاییکه رعایت حقوق بشر بهویژه تأمین حق آزادی و امنیت فردی، حتی برای متهمین و مجرمین تروریستی ازجمله وظایف ذاتی دولتها است، در مبارزه با تروریسم، دولتها برای مراقبت از منافع عمومی، محدودیتهایی وضع میکنند که نقض آن، تجاوز به حریم خصوصی اشخاص محسوب میشود. بااینحال، تعهد و تکلیف دولت بهمنظور حفظ و حمایت از حقوق عمومی، نهتنها وظیفه هر دولتی است، بلکه ملاکی برای سنجش میزان پایبندی دولتها در تعهد به پیشگیری از وقوع نقض حقوق بشر نیز محسوب میشود. مسلما دولتها نیز در اعمال این حقوق و تکالیف، محدودیتهایی دارند.
By the development of communication, the exchange of information through efficient tools with maximum speed, accuracy, minimum time and cost allocation is inevitable. Cyberspace plays this role well but complex risks such as cyber-terrorism may arise in such a popular environment. In order to achieve its goals, cyber-terrorism as a form of international terrorism may impose serious harm on the vital infrastructures of the targeted state including nuclear threats or anything which bears the potential to become weapons of mass destruction. On the other hand, the observance of human rights, particularly providing the right to freedom and security, even for the terrorist suspects and offenders are among the inherent duties of states. To protect the public interest in combating terrorism, states have attempted to impose restrictions which are considered as violation of their obligations regarding the privacy policy. Nevertheless, the obligation to preserve and protect the public rights are not only the duty of states, but also the criteria to measure their compliance with the obligation to prevent the violation of human rights. States have also been restricted in the exercise of these rights and obligations.
ملخص الجهاز:
بااینوصف آیا سایبرتروریسم، ویژگیهایی مشابه با دیگر اشکال تروریسم ندارد که قبلا به آن پرداختیم؟ اگرچه بهطور قطع، تفاوتهایی میان هواپیماربایی با سلاح و هواپیماربایی از طریق اعمال کنترل بر سامانه رایانهای فرودگاه وجود دارد، برای استفاده از ابزارهای حقوقی در مبارزه با سایبرتروریسم، تأسیس ماهیت حقوقی سایبرتروریسم ضرورت دارد، چرا که در مبارزه با تروریسم، این ماهیت برای جامعه جهانی مشترک است.
4 در اینجا برخی از حقوق بنیادین بشر که احتمال نقض آن در مواجهه با سایبرتروریسم متصور است بررسی میشود: Sanctions Committee of the Security Council http://ec.
هرکس حق دارد که درمقابل اینگونه مداخلات و حملات، از حمایت قانون برخوردار شود»؛ یا اینکه ماده 8 کنوانسیون اروپایی حمایت از حقوق بشر و آزادیهای اساسی مقرر میدارد: «١ـ هرکس از حق احترام به زندگی خصوصی و خانوادگی، خانه و مراسلات خود برخوردار است.
علاوهبر اینکه راهبرد جهانی مبارزه با تروریسم سازمان ملل، مصوب سال 2006، 1 اهمیت احترام به حقوق بشر و حقوق بشردوستانه و حاکمیت قانون را در قبال همه انسانها بهعنوان مبنای اساسی برای مبارزه با تروریسم اعلام کرد، عموما این امر پذیرفته شده است که برخی افعال متخلفانه، موجب مسئولیت دولت متخلف در برابر چندین یا بسیاری از دولتها یا حتی در قبال کل جامعه بینالمللی میشود.
تبیین مقررات بینالمللی جامع، همچون کنوانسیون جرایم سایبری میتواند تا حدودی حصول راهحل مشترک جهانی را هموارتر سازد، بهویژه اینکه چنین اسنادی این قابلیت را دارد که بهعنوان الگو و نمونه، مورد استفاده قوای تقنینی دولتها قرار گیرد.