ملخص الجهاز:
"اگر چه وی به فرهنگ توجه دارد و در «سودمندی و ناسودمندی تاریخ» مینویسد: آموزش تاریخ فقط در خدمت یک عامل حیات بخش نیرومند جدید نظیر یک فرهنگ در حال ارتقا نویدبخش و سودمند است، یعنی فقط هنگامی که تحت نظر قدرت بالاتری اداره و هدایت شود و خود هادی و مدیر نباشد؛ اما فرهنگ برای نیچه فرهنگی است که از درون زندگی رشد نماید و بشکفد.
از جانبی نیچه سخن از دورهای به مثابهی «جوانی» بشریت و در پایان آن «پیری» بشریت را بیاعتبار میداند و مینویسد:«آیا این اعتقاد فلجکننده که نوع بشر هماکنون به دوران پیری خود رسیده است واجد این سوء تفاهم که میراث قرون وسطی از مفهوم الهی شناسانی مسیحی میباشد، یعنی اینکه پایان جهان نزدیک است و روز رستاخیز سر میرسد نیست؟ آیا این مفهوم به طریق دیگری ضرورت تشدید شدهی تاریخی برای داوری کردن جلوه نمینماید؟ چنانکه گویی عصر ما، یعنی آخرین عصر ممکن، باز هم میتواند واجد شرایط برپا داشتن قیامت تمام گذشته باشد»39او میکوشد از تاریخ اوهامزدایی کند و با ایدهی فراتاریخ، بر روی نقد فرهنگ تاریخی مصرانه تاکید ورزد.
ص: 155-159 42- جملهی دقیق نیچه این است:« عامل تاریخی و غیر تاریخی به یک اندازه برای سلامت یک فرد، یک ملت و یک فرهنگ ضروری است» (سودمندی و نا سودمندی تاریخ ص:19 ) اما نیچه عبارت « به یک اندازه »را گویی به مثابهی پیش درآمد مینویسد چرا که چنانکه خواهیم آورد در سطور و صفحات بعدی موکدا بر ارجحیت و پیشینی بودن عامل غیر تاریخی بر عامل تاریخی تاکید میکند."