خلاصة:
هدف تحقیق حاضر، تعیین تأثیرات وابسته به زمان تمرین تناوبی شدید بر پویایی اکسیژن مردان جوان بود. 40 دانشجوی فعال بهصورت تصادفی در چهار گروه قرار گرفتند: یک جلسه تمرین تناوبی شدید، دو جلسه تمرین تناوبی شدید، چهار جلسه تمرین تناوبی شدید و کنترل. گروههای تمرین و کنترل در یک تست فزاینده روی چرخ کارسنج شرکت کردند. پس از دو روز از اجرای پیشآزمون گروههای تمرینی، 1، 2 و 4 جلسه تمرین تناوبی انجام دادند. دو روز بعد از اتمام برنامۀ تمرینی، پسآزمون از گروههای تحقیق گرفته شد. شاخصهای پویایی اکسیژن بهوسیلۀ دستگاه گاز آنالایزر به روش نفس به نفس حین پیشآزمون و پسآزمون اندازهگیری شد. نتایج نشان داد که یک جلسه تمرین تناوبی تأثیری بر شاخصهای پویایی اکسیژن ندارد (05/0P>). دو جلسه تمرین تناوبی موجب بهبود برخی شاخصهای پویایی اکسیژن از جمله Vo2max، کسر اکسیژن و ثابت زمانی دوم شد (05/0>P)، اما بر ثابت زمانی اول تأثیری نداشت (05/0P>). بهعلاوه، چهار جلسه تمرین تناوبی با بهبود تمام شاخصهای پویایی اکسیژن یعنی Vo2max، کسر اکسیژن، ثابت زمانی اول و دوم همراه بود (05/0>P). ظاهرا چهار جلسه تمرین تناوبی شدید حداقل زمان لازم برای بهبود شاخصهای پویایی اکسیژن است و از لحاظ کاربردی مربیان میتوانند این نوع تمرینات را برای بهبود سریعتر عملکرد هوازی و بیهوازی در برنامۀ تمرینی قرار دهند.
ملخص الجهاز:
"ظاهرا چهار جلسه تمرین تناوبی شدید حداقل زمان لازم برای بهبود شاخص های پویایی اکسیژن است و از لحاظ کاربردی مربیان می توانند این نوع تمرینات را برای بهبود سریع تر عملکرد هوازی و بی هوازی در برنامة تمرینی قرار دهند.
پویایی جذب اکسیژن به عنوان روش ارزیابی غیرتهاجمی به وسیلة اندازه گیری عوامل ثابت زمانی اول و دوم و کسر اکسیژن می تواند نشانگر کاربردی برای مشاهدة بهبود اجرای هوازی و بی هوازی باشد و همین طور اطلاعات خوبی به متخصصان علم تمرینی که در حیطة تمرینات HIIT و 1.
در جلسة آزمون اولیه آزمودنی ها در برنامة ورزشی بیشینة فزایندة طبقه بندی شده روی چرخ کارسنج (مونارک مدل ٨٩٤ ساخت سوئد) تا رسیدن به واماندگی شرکت کردند که در حین اجرای آزمون داده های مورد نظر ( Vomax٢، کسر اکسیژن ، ثابت زمانی اول و دوم ) از طریق دستگاه اسپیرومتری (گاز آنالایز مدل کاسمد ساخت ایتالیا) به روش نفس به نفس متغیر پویایی جذب اکسیژن اندازه گیری شد.
از سویی مشاهده شد دو جلسه تمرین تناوبی شدید موجب افزایش معنادار حداکثر اکسیژن مصرفی (٠٠٠١=P) و کاهش معنادار ثابت زمانی دوم (Ƭ٢) (٠٠٢=P) و کسر اکسیژن می شود (٠٠١=P) (جدول های ٥-٢).
در این زمینه بارنلی و همکاران (٢٠٠٠) مشاهده کردند دو جلسه تمرین تناوبی شدید با ١٠٠ درصد VOmax٢ به مدت یک دقیقه فعالیت موجب افزایش ٢٠ درصدی حداکثر اکسیژن مصرفی و کاهش معنادار ثابت زمانی دوم و کسر اکسیژن می شود."