خلاصة:
<p dir="RTL">به نظر می رسد رویکرد قانونگذار ایران در قلمرو حقوق خانواده حمایت از افراد مقابل بیماران است و نه خود بیماران. برای نمونه قانون مدنی بر اساس ماده 1123 نه تنها از زن بیمار مبتلا به برخی بیماری ها حمایت نمی کند، بلکه با دادن حق فسخ به مرد، در حقیقت از حقوق مرد در برابر زن بیمار حمایت می نماید. همچنین، در بند 13 ماده 8 قانون حمایت خانواده مصوب 1353، در صورت عقیم بودن یکی از زوجین، به طرف دیگر حق تقاضای صدور گواهی عدم امکان سازش و در نتیجه طلاق را اعطا می نماید. سؤالی که در اینجا مطرح است این است آیا با توجه به پیشرفت علم پزشکی و درمان برخی از بیماری‌های زنان نمی‌توان از انحلال ازدواج جلوگیری نمود؟ به نظر می رسد با رویکرد حمایت از بیماران زن می‌توان با عدم قائل شدن به فسخ ازدواج از سوی مرد و یا حق طلاق به سبب برخی از بیماری‌ها از پایان بخشیدن به زندگی مشترک جلوگیری نمود. در این مقاله، رویکرد حمایت از حقوق بیماران زن با توجه به اصول حقوقی و برخی قوانین موضوعه مورد بررسی قرار می گیرد.</p>
ملخص الجهاز:
"آیا فسخ ازدواج و طلاق ناشی از عیوب از قواعد آمره است و یا با توجه به شرایط و مقتضیات زمان و مکان قابل تغییرند؟ به عبارت دیگر، چگونه می توان با توجه به شرایط جدید و پیشرفت های علمی پزشکی از حقوق بیماران زن در قلمرو حقوق خانواده حمایت نمود؟ آیا صرف وجود بیماری های مندرج در ماده ١١٢٣ قانون مدنی باید منجر به حق فسخ از سوی مرد شود و یا اینکه با درمان آنها می توان از اعمال حق فسخ مرد جلوگیری کرد و در نتیجه از بیماران زن ، که بیشتر در معرض آسیب های جسمی و روانی هستند، حمایت نمود؟ همچنین ، در صورت استفاده از روش های باروری آزمایشگاهی در جهت چاره اندیشی بیماری عقیم بودن می توان از حق طلاق جلوگیری نمود؟ امروزه با توجه به پیشرفت علمی پزشکی برخی از بیماری ها به طور کامل درمان می شوند.
برخی از حقوق دانان نیز در مقام تعریف عیب در فسخ ازدواج ، همان تعریف عیب در معاملات را مطرح کرده اند، اگرچه قائلند که عیبی موجب حق فسخ نکاح است که با ادامه آن ، زندگانی خانوادگی از هم متلاشی می گردد (امامی ، ١٣٦٦، ص ٤٦٠) که اولا، در این تعریف ، اثر عیب یا بیماری بیان شده و ثانیا، لزوما همة بیماری های مورد بحث منجر به از هم پاشیدگی خانواده نمی شود و از این جهت این تعریف و توضیح جامع نیست ."