خلاصة:
«علم‌الاسماء تاریخی» نقطۀ تلاقی دو اندیشۀ متفاوت در دو دوران مختلف است؛ علم‌الاسما دیدگاه کانونی ابنعربی در تدبیر عالم و تاریخیت برگرفته از نگاه هایدگر به هستی است؛ هرچند ابنعربی در فصوصالحکم دربارۀ سیر تطور تاریخی اسماء الهی در بستر انبیا سخن می‌گوید و به‌نوعی، علم‌الاسماء را در بستر تاریخ انسان کامل بازگو میکند؛ این نقطه تلاقی خود را در فردید بروز می‌دهد که دلبسته عرفان اسلامی است، هرچند رسالت هایدگری دارد. در این پژوهش، می‌خواهیم با منظم کردن افکار فردید، به‌ویژه باتوجه‌به نوشتههای سیدعباس معارف، و فربهتر کردن آن با میراث عرفانی ابنعربی، نقش این آموزه را در شکلگیری علم دینی بررسی کنیم. در آخر، با تبیین علم دینی به مثابه بنیاد علوم انسانی امیدواریم گامی در هموار کردن مسیر علوم انسانی-اسلامی برداریم.
Historical Knowledge of Divine Names" is the conjunction of two different thoughts in two different periods; Knowledge of Divine Names is the main viewpoint of Ibn 'Arabi in governance of universe and historicity derived from Heidegger's view to the world. Ibn 'Arabi of course speaks of historical evolution of Divine Names In the context of the Prophets in Fusus al-Hikam and he tells Knowledge of Divine Names in the historical context of Perfect Man. The conjunction shows itself in Fardid who interests in Sufism، though he has a Heideggerian mission. In this article، we want to regulate Fardid's thoughts، especially given to Sayyed Abbas Ma'arif's handwritings، to upgrade it with mystical heritage of Ibn 'Arabi in order to study the role of this doctrine in the formation of religious knowledge. Finally، we hope to take the first step in smoothing the way of Islamic human sciences by the explanation of religious knowledge as the base of humanities.
(
, 
, 
)
