خلاصة:
تخریب یا کاهش کاربری اراضی کشاورزی در مناطق شهری توجه برنامهریزان را به اصول توسعه پایدار شهری ضروری میسازد. کاربری اراضی کشاورزی از مهمترین ساختار اکولوژیک شهری میباشد که باعث استمرار فرایندهای اکولوژیک در شهرها میگردد و این مسئله در تهران به سبب آلودگیهای زیست محیطی اهمیت بیشتری مییابد. این مطالعه با هدف سنجش تغییرات کاربری اراضی کشاورزی و پیامدهای کالبدی – فضایی در منطقه 18 شهر تهران صورت گرفته است. بدین منظور با به کار گیری روش تحقیق توصیفی- تحلیلی، روش جمع آوری اطلاعات اسنادی و میدانی، فن مشاهده و از نرم افزارهای نظیر ENVI، GIS تدوین گردیده، بدین سان ابتدا تغییرات کاربریهای اراضی کشاورزی از سال 1365 تا 1394 استخراج شد و سپس بر اساس نقشه تغییرات حاصله، در سه کلاس اراضی کشاورزی، فضای انسان ساخت و بایر مقایسه و تحلیل شده است. برآورد پویش زمانی تحولات، حاکی از آن است که غلبه کارکردهای انسانی در منطقه سبب کاهش کاربری اراضی کشاورزی در طی زمان گردیده و پیامدهای کالبدی– فضایی همچون، تداخل کاربری های ناسازگار، محصور شدن اراضی کشاورزی، گسترش نامطلوب صنایع و شکل گیری کاربریهای انتظاری در محیط را در پی داشته است در این راستا پیشنهادات حفاظتی، تقویتی و بهسازی کاربری اراضی کشاورزی ارائه میشود.