ملخص الجهاز:
"این تفصیل کمی خسته‌کننده به خاطر آن آمد که این نتایج از آن استنتاج شود: 1-شعر،گریزگاه شاعر است و تأویل آن به مدینه فاضله شاعر اگرچه در نگاه اول زیباست ولی مقایسه آن با مدینه موعود این گرفتاری‌ها را ایجاد می‌کند: الف-مدینه فاضله‌ای که در نگره مهدویت از آن سخن می‌رود، بازسازی یک دنیای جدید است؛بازسازی‌ای که مستلزم صدها و شاید هزارها سال رها کردن بشر برای تجربه‌های منفصل از آسمان و پرداخت همه هزینه‌های هولناک این تجربه‌هاست تا شاید وقتی دیگر به سر قرار اول باید و آماده پذیرش حکومت بی‌واسطه خدا بر زمین شود.
شعر هم مدینه فاضله‌ای را ارائه می‌کند و فیلسوف هم مدینه فاضله‌ای دارد و شاعر در این نقطه موازی فیلسوف است،اما مدینه فاضله شاعر در درجه اول شخصی است،یعنی بازتاب آرزوها،اندوه‌ها و بیم‌های خود اوست،اما فیلسوف در جهت ساختن یک ایده برای همه بشر است.
اما می‌شود گفت دقیقا همان‌گونه که در ظهور شاعر بر کلمات[در صورت رسیدن به مرتبه خویشتن سرایی و شکل‌گیری کالبد ثانوی شاعر یعنی شعر)باز هم شعر،خود شاعر نیست و محدودیت‌های زبان مانع از تجلی کامل شاعر می‌شود،احتمالا نهایت ظرفیت جامعه انسانی در ظرف زندگی تاریخی برای ظهور اسم اعظم خدا همین قدر است.
به همین علت و از این زاویه اتفاقا شعرهایی که درباره موعودند(و نه این‌که خود«مدینه موعود»باشند)در شعر معاصر بسیار بیشتر است؛چراکه در این دوران است که شعر سیاسی به مفهوم خاص آن شکل می‌گیرد،اندیشه‌های اصلاحی برای جامعه ارائه می‌شود،اعتراض به وضع موجمد در شعر وارد می‌شود و مکاتب فلسفی و ادیان و اسطوره‌ها وارد دنیای شاعران می‌شوند و هریک مدینه فاضله خاص خود را به شاعران معرفی می‌کنند الی آخر."
(
, 
, 
)
