روایی و پایایی آزمونهای برخاستن و راه رفتن زماندار و دسترسی عملکردی قدامی برای ارزیابی خطر زمین خوردن در سالمندان مقالة

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي روايي و پايايي آزمونهاي برخاستن و حركت كردن زماندار و دسترسي عملكردي براي ارزيابي خطر زمين خوردن در سالمندان بود. روش بررسي: بدين منظور 200 آزمودني سالمند با دامنه سني 60 سال به بالا در دو گروه با و بدون سابقه زمين خوردن (هر كدام 100 آزمودني) انتخاب شدند. همه آزمودني ها آيتم هاي موجود در آزمون هاي مذكور را انجام داده و اطلاعات آن ها توسط محقق جمع آوري شد. داده ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون، تحليل واريانس يكراهه، ضريب آلفاي كرونباخ و آزمون تي مستقل ارزيابي شدند. يافته ها: آزمون برخاستن و حركت كردن زماندار از اعتبار سازه (تفاوت گروهي، روايي باليني و رشدي) قابل قبول، همساني دروني قابل قبول (ضريب همبستگي آيتم هاي آن بين 76/ 0 و 89/ 0)، آلفاي كرونباخ 81/ 0، ثبات زماني 98/ 0 قابل قبولي برخوردار بود. آزمون دسترسي عملكردي نيز از اعتبار سازه (تفاوت گروهي، روايي باليني و رشدي)، ثبات زماني 97/ 0 قابل قبول برخوردار بود. همچنين نتايج تحقيق نشان داد كه بين آزمون هاي برخاستن و حركت كردن زماندار، دسترسي عملكردي و آزمون برگ همبستگي معني داري وجود دارد. نتيجه گيري: نتايج تحقيق بيانگر روايي و پايايي قابل قبول دو آزمون برخاستن و حركت كردن زماندار و دسترسي عملكردي در سالمندان بود. لذا از اين دو آزمون مي توان به منظور شناسايي خطر زمين خوردن در سالمندان استفاده كرد.