خلاصة:
هدف تحقيق: تحقيق حاضر با هدف برررسي تاثير تمرينات هوازي با شدت كم و متوسط بر خود پنداره سالمندان انجام شد.
روش بررسی: آزمودني هاي آن شامل 45 سالمند مرد با دامنه سني 60 تا 70 سال بودند كه به طور داوطلبانه انتخاب و به روش تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل گمارده شدند. ابتدا تمامي سالمندان توسط يك پزشك متخصص ارزيابي شدند تا سلامت كامل جسماني و رواني آنها را مورد تاييد قرار گيرد. سپس حداكثر ضربان قلب افراد با استفاده از كم كردن سن هر فرد از عدد 220 به دست آمد. در ادامه بر اساس روش تمرينات هوازي با شدت كم (40 تا 50 درصد حداكثر ضربان قلب) و شدت متوسط (60 تا 70 درصد حداكثر ضربان قلب)، حداكثر ضربان قلب هدف در هر يك از آزمودني هاي گروه هاي تمريني محاسبه شد. پروتكل تمريني افراد شامل 8 هفته (هفته اي دو جلسه) تمرين هوازي در قالب آزمون يك مايل پياده روي/دويدن راكپورت بود. شدت تمرين كم تا متوسط نيز با استفاده بلت هاي مخصوصي كه به سينه آزمودني ها متصل شده بود، اندازه گيري و كنترل شد. گروه كنترل نيز به فعاليت هاي عادي زندگي خود ادامه مي دادند. همچنين تمامي آزمودني ها در مراحل پيش آزمون (قبل اعمال مداخله) و پس آزمون (پس از اعمال مداخله) مقياس خودپنداره تنسي 2 را تكميل كردند. همچنين تمامي داده ها با استفاده از تحليل واريانس يك راهه و آزمون تعقيبي توكي در سطح معني داري P<0/05 در نرم افزار SPSS نسخه 16 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند.
نتايج تحقيق: نتايج در مرحله پيش آزمون نشان داد ميانگين نمرات خودپنداره سالمندان مورد مطالعه، اختلاف معني داري با يكديگر نداشتند (0.05P>). نتايج تحليل واريانس يك راهه در مرحله پس آزمون نيز نشان داد گروه تمرين با شدت متوسط داراي خودپنداره بالاتري نسبت به دو گروه ديگر بود (0.05P<). همچنين گروه تمرين با شدت كم نيز داراي نمرات بهتري نسبت به گروه كنترل بودند (0.05P<).
بحث و نتيجه گيري: به طور كلي تحقيق حاضر نشان داد تمرينات هوازي با شدت متوسط تاثير مثبتي بر افزايش خودپنداره سالمندان دارد، لذا پيشنهاد مي شود تمرينات هوازي با شدت متوسط جهت افزايش اين ويژگي شخصيتي در سالمندان مورد استفاده قرار گيرد.