خلاصة:
اهداف: ارتقاي بهداشت و تامين سلامت سالمندان جامعه -كه در سال هاي آتي بخش بزرگي از جمعيت را به خود اختصاص خواهند داد-، از اركان مهم پيشرفت جوامع است. شواهد موجود نشان مي دهد بالغ بر 53% مرگ ومير افراد، با سبك زندگي آنها ارتباط دارد. اهميت سبك زندگي و عوامل مرتبط با آن، محققان را برآن داشت كه به بررسي سبك زندگي و سلامت بپردازند. هدف كلي اين مطالعه تعيين ارتباط سبك زندگي با سلامت عمومي سالمندان شهر تهران بود.
مواد و روش ها: اين مطالعه از نوع توصيفي-تحليلي بود و جامعه آماري آن را كليه سالمندان شهر تهران كه فاقد هرگونه مشكلات شناختي بودند، تشكيل مي دادند. تعداد نمونه 400 نفر سالمند بالاي 60 سال بودند كه از 5 محدوده تهران (شمال، جنوب، مركز، شرق و غرب) به صورت تصادفي-خوشه اي چندمرحله اي انتخاب و وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوري اطلاعات پرسشنامه مشتمل بر سه بخش دموگرافيك، سبك زندگي سالمندان در ابعاد (ورزش، تغذيه، روابط بين فردي و اجتماعي، پيشگيري و مديريت استرس) و سلامت عمومي 28-GHQ موردي بود كه از طريق مصاحبه تكميل گرديد.
يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان داد كه سبك زندگي 95% سالمندان تهران در حد متوسط قرار دارد و نتايج تحليل با رگرسيون چندگانه نشان داد كه سبك زندگي و حيطه هاي آن با سلامت عمومي و زيرمقياس هاي آن رابطه اي معنادار (01/0>P) و نمره سبك زندگي نيز با نمره سلامت عمومي، رابطه معنادار معكوس در حد متوسط داشت (4/0-=r).
نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي پژوهش مبني بر رابطه بين سلامت عمومي و سبك زندگي، توصيه مي شود سيستم هاي بهداشتي و مسئولين امر، برنامه ريزي هاي دقيق تري براي ارتقاي سبك زندگي و سلامت رواني سالمندان انجام دهند. اگرچه نتايج مطالعه نشان داد كه در سالمندان فقط 40 درصد از تغييرات سلامت عمومي تحت تاثير سبك زندگي قراردارد كه اين بدان معني است كه سلامت عمومي با متغيرهاي ديگري غير از سبك زندگي نيز در ارتباط است.