خلاصة:
آنتوني قديس، پدر رهبانيت مسيحيت شرقي است كه مروج رهبانيت فردي است. اما رهبانيتي كه پس از وي رواج يافت، رهبانيت جمعي بود. اين رهبانيت را پاكوميوس بنيانگذاري كرد. رهبانيت پاكوميوس، افزون بر جمعي بودن، ويژگي هاي ديگري هم دارد: تدوين قانون نامه مشترك، شكل گيري صومعه و حضور در اجتماع و سياست. از جمله نكات مثبت اين مكتب، جلوگيري از افراطي گري، ايجاد ارتباط ميان كليسا و صومعه، ايجاد الهيات رهباني و ارائه خدمت به جامعه بوده است. اما در كنار اين جنبه هاي مثبت، نقدهايي نيز به اين مكتب وارد است كه عبارتند از: نداشتن پشتوانه كتاب مقدسي، ساختار نظامي داشتن، تغيير مفهوم صحرا و رياضت، سهولت ورود به صومعه، حتي براي افراد ناسالم. اين مقاله، با رويكرد تحليلي و بررسي اسنادي، به بررسي تحليلي و انتقادي اين مكتب رهباني، با معيار قرار دادن كتاب مقدس و سنت موجود در رهبانيت مسيحي، پيش از پاكوميوس مي پردازد.
Saint Anthony، the father of eastern Christian monasticism، is the promoter of solo monasticism. However، after him، the school of mass monasticism became popular which was founded by Pachomius. Aside from being popular، the monasticism of Pachomius has other features: developing a common constitution، the formation of monastery and presence in the community and politics. Preventing extremism، establishing a connection between church and monastery، creating a monastic theology and serving the community are of the positive aspects of this school. However in addition to positive aspects، there are some criticisms leveled at this school of thought: not being backed by the Holy book، having a military structure، changing the concepts of desert and asceticism، and the ease of entering to monastery even for unhealthy people. Using an analytical approach and a documentary survey، the present paper examines this monastic school analytically and critically. Setting the bible and tradition in Christian monasticism as the standard، this study deals with the era before Pachomius.
ملخص الجهاز:
"او نخستین صومعه را نیز در کرانههای رود نیل، به نام سنوبتیک ساخت که راهبان در آنجا با یکدیگر زندگی مشترکی را با شیوهای کاملا نظامی آغاز کردند(توسعه کلیسا، بیتا، ص 29)؛ چون او سوگند خورده بود که همواره همچون سربازی، به انسانیت خدمت خواهد کرد.
ارزیابی رهبانیت پاکومیوس اگر ویژگیهای مکتب رهبانی پاکومیوس را در تراز تحلیل و انتقاد بر معیار کتاب مقدس و سنتی که از تاریخ مسیحیت برجای مانده قرار دهیم، میتوان نکات مثبت و منفی بسیاری از رویکرد رهبانی و الهیاتی این مکتب بیان نمود که عمدتا زاییده سلایق و نوع نگرش فکری پاکومیوس در زندگی شخصی وی بوده است(مارتین، 2014، ص 7).
ازاینرو، باید گفت: با شکلگیری صومعه و اقامت دستهجمعی در آن، غالب ویژگیهای رهبانی که در دورههای قبل از تشکیل صومعه وجود داشت و آن راهبان نیز سعی در کتاب مقدسی جلوه دادن آن ویژگیها داشتند، با قوانین صومعه یا از بین رفت یا تغییرات زیادی را به خود دید.
تا پیش از دوران پاکومیوس، راهبان تنها به ریاضت مشغول بودند و مردم بومی صحراها و برخی دوستداران راهبان برای آنان طعام فراهم میکردند، اما پاکومیوس معتقد بود: راهبان باید کار کنند و خود کار نیز نوعی عبادت دانسته میشود.
علیرغم اینکه رهبانیت پاکومیوسی موجب جلوگیری افراطیگری در رهبانیت مسیحی شد و ارتباط میان راهبان و کشیشان برقرار کرد و راهبان را مفید برای جامعه ساخت، اما باید گفت: این شیوهها از سوی پاکومیوس، پشتوانه کتاب مقدسی نداشته، تنها به تفکرات و شرایط زیستی پاکومیوس مرتبط میشود."