خلاصة:
یکی از مهمترین مباحث اعتقادی، مسئلة باور و شناخت خداست که از عمیقترین نیازهای انسان و همانند چراغ روشنگری است که مسیر زندگی را برای انسانها مشخّص میکند و به آن معنا و مفهوم میبخشد و زندگی پاک و واقعی را از زندگی معمولی و طبیعی جدا میسازد. سبک زندگی یکی از پردامنهترین بحثهایی است که همة ابعاد زندگی انسان را در بر میگیرد، ولی خانواده به عنوان بستر فرهنگهای گوناگون و زمینهساز سعادت و شقاوت افراد و جامعه، و بنیادیترین و اوّلین نهاد اجتماع، شاخصترین بُعد زندگی انسان میباشد. بنابراین، بحث از سبک زندگی در عرصة زندگی خانوادگی، از مباحث بسیار ضروری است. خداباوری به عنوان اوّلین باور دینی، مسیر زندگی را برای خانوادهها روشن میکند و آثار زیادی در سبک زندگی خانوادهها دارد: تقویت ایمان، سلامت جسم و روان، آرامش روحی، وحدت و همبستگی، خوشبینی و معنایابی زندگی، تقویت روحیّة رضا و تسلیم، تقوا، آسان شدن مشکلات و ایجاد روحیّة صبر و بردباری از جمله آثار این مبنا میباشد.
ملخص الجهاز:
جایگاه و آثار باور به خدا در سبک زندگی خانوادگی از منظر قرآن و روایات * محمد فاضل نیا کارشناسی ارشد مدرسی معارف اسلامیدانشگاه علامه طباطبائی، تهران ** محمدحسین خوانین زاده دانشیار دانشگاه علامه طباطبائی، تهران عنایت الله شریفی *** دانشیار دانشگاه علامه طباطبائی، تهران (تاریخ دریافت : ١٣٩٤/١٠/٢٨؛ تاریخ پذیرش : ١٣٩٥/٠٨/٢٤) چکیده یکی از مهم ترین مباحث اعتقادی، مسئلۀ باور و شناخت خداست که از عمیق تـرین نیازهـای انسان و همانند چراغ روشنگری است که مسیر زندگی را برای انسان ها مشخص میکنـد و بـه آن معنا و مفهوم میبخشد و زندگی پاک و واقعـی را از زنـدگی معمـولی و طبیعـی جـدا مـیسـازد.
خداباوری بـه عنـوان اولـین باور دینی، مسیر زندگی را بـرای خـانواده هـا روشـن مـیکنـد و آثـار زیـادی در سـبک زنـدگی خانواده ها دارد: تقویـت ایمـان ، سـلامت جسـم و روان ، آرامـش روحـی، وحـدت و همبسـتگی، خوش بینی و معنایابی زندگی، تقویت روحیۀ رضا و تسلیم ، تقوا، آسان شـدن مشـکلات و ایجـاد روحیۀ صبر و بردباری از جمله آثار این مبنا میباشد.
٢ـ٣) محبت در خانواده یکی از نشانه های ایمان و یا به تعبیری دیگـر، یکـی از آثـار ایمـان ، ازدیـاد محبـت در خانواده است و هرچه ایمان و تقوا بیشتر باشد، به همان اندازه عشق و محبت وی نسبت بـه اعضای خانواده اش افزون تر میگردد، چنان چه امام جعفر صادق (ع ) در این باب میفرماید: «ما أظن رجلا یزداد فی الإیمان خیرا إلا ازداد حبا للنساء: گمان نمیکنم ایمان مـردی زیـاد شود، مگر آنکه محبت و عشق او به همسرش بیشتر گردد» (کلینی، ١٤٠٧ق .