خلاصة:
تحقیق و پژوهش، همواره از اهمیت ویژهای برخوردار است و نوشتن صحیح و مناسب یک مقاله، رکن اساسی برای چاپ مقالات علمی میباشد. در تهیه مقاله از منابعی استفاده میشود و ذکر این منابع به شیوهای مطلوب، بسیار حائز اهمیت است. چگونگی ارجاع به این منابع و نوع مستندسازی، به رشته تخصصی دانشگاهی، سلیقه ناشران و نویسندگان، و نیازهای یک اثر خاص بستگی دارد. شیوههای استناددهی متنوعی وجود دارد که هر یک برای هدفی خاص و متناسب با نیازهای پژوهشگران شکل گرفتهاند. در ایران نیز نویسندگان و مولفان برای منبعدهی در مقالات خود از این شیوهنامهها بهره میگیرند. اما متاسفانه باید گفت هیچ یک از این شیوهنامه در ایران شکل نگرفته است
ملخص الجهاز:
در این روش، کتابها، مقالهها و دیگر منابع اطلاعاتی در پایان پژوهش به صورت زیر معرفی میشوند: نویسنده (یا ویراستار، گردآورنده، یا مترجمی که به جای نویسنده قرار میگیرد)، تاریخ انتشار اثر، عنوان (و معمولاً عنوان فرعی که گاهی نیز حذف میشود).
برای مواد اطلاعاتی به جز منابع چاپی مانند آثار الکترونیکی یا مواد دیداری- شنیداری، رسانهای که اثر با آن ارائه شده است نیز ذکر میشود.
2. در روش شیکاگو برای ربط دو یا چند نویسنده، هم در فهرست منابع و هم در استناد درونمتنی، برای آثار انگلیسی از کلمه «and» و در شیوهنامه «ای.
3. در روش شیکاگو، ضبط نام اول و میانی نویسندگان آثار انگلیسی بر اساس شکلی است که روی صفحه عنوان اثر آمده است و الزامی برای استفاده از حروف اول آن وجود ندارد؛ اما در شیوهنامه «ای.
کمبود چنین شیوههایی، باعث شده است که ناشران و نشریههای علمی مختلف، روشهایی متنوع را که گاه روش استناد به انواع منابع را نیز در برندارند، ملاک کار خود قرار دهند.
بدین ترتیب، علاوه بر دشوار شدن کار نویسندگان و ویراستاران برای پیروی از الگوهای گوناگون در آثار فارسی، امکان سرگشتگی آنها در استناد به انواع منابع نیز وجود خواهد داشت.
از همین رو، وجود شیوههایی جامع بر پایه روشهای پذیرفته شده در مجامع علمی معتبر ضروری مینماید که راهنمای استناد به منابع اطلاعات فارسی و انگلیسی و قابل استفاده برای پدیدآورندگان فارسیزبان باشد.
این اثر، راهنمایی است برای استناد به منابع فارسی و انگلیسی به صورت نویسنده ـ تاریخ و بر اساس شیوهنامه شیکاگو، که در این اثر نیز روش جدیدی ارائه نشده است.