خلاصة:
تابآوري در برابر زلزله يكي از مفاهيم بسيار مهم نظري و عملي در مديريت بحران است. طي چند دهه گذشته، رشد شتابان شهري و توسعه مناطق فرودست شهري (به ويژه در كشورهاي در حال توسعه) موجب شده كه آسيب پذيري آن ها در برابر بحرانهايي با منشاء انساني و طبيعي بيش از پيش گردد. لذا تابآور نمودن جوامع شهري به ويژه محلات فرودست و نابسامان داراي اهميت خاصي است. بر اين اساس، پژوهش حاضر به دنبال سنجش و ارزيابي تاب آوري محله هاي مركز شهر زنجان در چهار بعد كالبدي، اقتصادي، اجتماعي و مديريتي است. روش تحقيق در اين پژوهش توصيفي – تحليلي است. جهت سنجش ميزان آسيبپذيري بخش مركزي از لحاظ كالبدي از نظر 14 كارشناسان استفاده شده است. نتايج تحليل گوياي آسيبپذيري بالاي كالبد بخش مركزي شهر زنجان است؛ به طوري كه حدود 69 درصد بناها در رده آسيبپذيري زياد و 10 درصد در رده آسيبپذيري خيلي زياد قرار گرفته اند. همچنين جهت سنجش ساير ابعاد تابآوري در بعد مديريت – نهادي، اجتماعي، اقتصادي و محيطي از نظر ساكنان اين بخش استفاده شده است. ابتدا به صورت نمونهگيري تصادفي سه محله انتخاب و بر اساس فرمول كوكران حجم جامعه نمونه مشخص گرديد و ميان ساكنان محلات هدف توزيع شد. جهت تحليل سوالات پژوهش، آزمونهاي پيرسون و رگرسيون بكار گرفته شده است. نتايج تحليل پرسشنامه نشان ميدهد كه ميزان تابآوري در بخش مركزي شهر زنجان از نظر اين سه بعد مطلوب ناست. همچنين بعد اجتماعي با بيشترين تاثير ميتواند سبب افزايش تابآوري و كمترين تاثير در بعد محيطي با كاهش آسيبپذيري در تمامي محلات مورد پژوهش است.