تعهد بیمه گذار به خودداری از اظهار نادرست در مرحله ی مذاکرات پیش قراردادی مقالة

در قراردادهای بیمه تعهد به رعایت حسن نیت با ظرافت و دقت ویژه ای باید اجرا گردد به نحوی که از این تعهد به «وظیفه حد اعلای حسن نیت » و به عنوان نقطه ی عطف قراردادهای بیمه یاد می نمایند. اصل حسن نیت در قراردادهای بیمه ، در مرحله ی پیش قراردادی ، دو تعهد بر سبد تعهدات بیمه گذار و بیمه گر می افزاید که عبارتند از: الف ) تعهد به ارائه ی اطلاعات راجع به همه ی وقایع اساسی مربوط به قرارداد یعنی وظیفه ای مبنی بر عدم کتمان هر چیزی که مهم است ؛ ب) تعهد به خودداری از اظهار نادرست ١: که طی آن بیمه گذار ملتزم به راست گویی و صداقت در برابر بیمه گر می شود. چنان چه بیمه گذار این تعهد را نقض کند قرارداد بیمه می تواند در معرض بطلان یا فسخ قرار گیرد. در این نوشتار به بررسی مبنای تحلیلی و آثار تعهد بیمه گذار به خودداری از اظهار نادرست در مرحله ی مذاکرات پیش قراردادی خواهیم پرداخت .

اصل حسن نیت در قراردادهای بیمه ، در مرحله ی پیش قراردادی ، دو تعهد بر سبد تعهدات بیمه گذار و بیمه گر می افزاید که عبارتند از: الف ) تعهد به ارائه ی اطلاعات راجع به همه ی وقایع اساسی مربوط به قرارداد یعنی وظیفه ای مبنی بر عدم کتمان هر چیزی که مهم است ؛ ب) تعهد به خودداری از اظهار نادرست ١: که طی آن بیمه گذار ملتزم به راست گویی و صداقت در برابر بیمه گر می شود. نکته ی بسیار مهم که خط فارق بین اظهار نادرست و نهادهای مشابه آن در حقوق کامن لا می باشد این است که این نوع اظهارات هیچ گاه به عنوان شرطی از قرارداد قلمداد نمی شوند بلکه تنها انگیزه ای برای انعقاد قرارداد هستند. در بند ١ ماده ی ٢٦ قانون قراردادهای بیمه ی ١٩٨٤ اسـترالیا بـه ایـن امـر اشـاره شـده اسـت ؛ البتـه معیـار تشخیص رفتار یک انسان متعارف است : “(1) Where a statement that was made by a person in connection with aproposed contract of insurance was in fact untrue but was made onthe basis of a belief that the person held, being a belief that a reasonable person in the circumstances would have held, the statement shall not be taken to be a misrepresentation”.