خلاصة:
هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی بر کیفیت خواب و کیفیت زندگی دانشجویان دختر دانشگاه شهید چمران اهواز بود. آزمودنیها با استفاده از طرح پیش آزمون– پس آزمون با گروه کنترل انتخاب و به پرسشنامهی کیفیت خواب پیتزبورگ و پرسشنامهی کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی پاسخ دادند. در دو گروه (آزمایشی و کنترل) 15 نفر گماشته شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه تحت گروه درمانی قرار گرفت در حالی که گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکرد. دادهها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS تحلیل شدند. نتایج نشان داد که درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی به صورت معنیداری کیفیت خواب را بهبود بخشیده است اما بر کیفیت زندگی تأثیر نداشته است. این یافتهها نشان میدهد که درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی میتواند برای افراد دارای کیفیت خواب نامطلوب مفید باشد.
ملخص الجهاز:
گروس، کرایتزر، رایلی- اسپونج، رایل، وینبوش و همکاران 5 (2011)، تأثیر دو درمان شناختی مبتنی بر - Morin, Rodrigue, & Ivers - Speca, Carlson, Goodey, & Angen - Yook, Lee, & Ryu - Britton, Shapiro, Penn, & Bootzin - Gross, Kreitzer, Reilly-Spong, Wall, Winbush, et al ذهن آگاهی و دارو درمانی را بر روی بیخوابی مورد ارزیابی قرار دادند.
- The Pittsburg Sleep Quality Index - Bertolazi, Fagondes, Santos Hoff, Dartora, Miozzo, & et al پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی فرم کوتاه مقیاس ارزیابی کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1998)، دارای 26 گویه است که دو سؤال آن در خصوص احساس کلی فرد از کیفیت زندگی خویش و مابقی سؤالات احساس و رفتار فرد را در دو هفتهی اخیر در حیطههای: بهداشت و سلامت جسمی (فعالیتهاي فیزیکی، وابستگی به مواد و داروهای کمکی، تحرک، درد و احساس ناراحتی، خواب و استراحت و توانایی انجام کارها)، سلامت روان شناختی (احساس نسبت به وضع ظاهری بدن، احساسات مثبت و منفی، یادگیری، تفکر، حافظه و تمرکز، اعتماد به نفس و روحیه و رفتارهای شخصیتی)، روابط اجتماعی (روابط شخصی، حمایت اجتماعی و فعالیتهاي جنسی) و محیط اجتماعی (منابع مالی، آزادی و امنیت فیزیکی، دسترسی به مراقبتهاي بهداشتی و اجتماعی، محیط خانه، فرصتهاي اجتماعی، محیط فیزیکی مانند آلودگی، سر و صدا، ترافیک و حمل و نقل) را بررسی میکند (عمرانیفرد، اسماعيلينژاد، مرائي و داورپناه جزي، 1388).