اصول گرایی علوی در چالش با ماکیاولیسم اموی افتتاحية

"»[30] خلاصه آنکه علی(ع) مصلحت بزرگ و بی بدیل را در صداقت گفتار و درستی راه و پرهیز از تبلیغات خلاف واقع و دوری از دغلبازی و نیرنگ در توجیه موقعیت و عملکرد حکومت و یاران خود می دانست و راه را بر مصلحت سنجی های مقطعی و توجیهات منفعت طلبانه که تنها برای تثبیت موقعیت خود و تضعیف و تخریب موقعیت طرف مقابل صورت می گیرد، بسته بود، حتی در هنگامه نبرد نیز از اینکه شاهد باشد یارانش به شامیان دشنام می دهند خوش نداشت و آنان را از این کار باز می داشت و آموزش می داد که به جای آن، چگونه برای حفظ خون هر دو سپاه و اصلاح جنگ و هدایت شامیان دعا کنند و به جای ناسزا گفتن، فقط به شرح حال و اعمال آنان بپردازند: «انی اکره لکم أن تکونوا سبابین و لکنکم لو وصفتم اعمالهم و ذکرتم حالهم، کان اصوب فی القول و ابلغ فی العذر و قلتم مکان سبکم ایاهم: اللهم احقن دماء نا و دماء هم و اصلح ذات بیننا و بینهم و اهدهم من ضلالتهم."