آزادی سیاسی و بنیانهای آن در حکومت علوی از نگاهی دیگر مقالة

"گرچه رأی و گزینش مردمی، ملاک تشخیص حق و باطل، صلاح و فساد و ثواب و عقاب نی ست و اگر مردم بر نفی توحید یا معاد یا یکی از ضروریات عقلی یا دینی، رأی دادند، فاقد ارزش است، اما تأثیر مقبولیت علاوه بر آنکه در تحقق عینی حاکمیت و استقرار نظام است و به مثابه قالب قرار می گیرد که روح آن را مشروعیت و اذن الهی تشکیل می دهد، و افزون بر اینکه بر وفق قاعده الزام و جدال احسن، وقتی مقبولیت آمد، همگان وادار به سکوت خواهند بود، چون عملا حاکمیت پدیدار گشته که برای کسانی هم که مشروعیت را با مقبولیت پیوند می زنند، باید پذیرفته شود و از این رو احتیاط کامل محقق گشته است، افزون بر این مطالب، هر چند طبق مبنای توحید در ربوبیت تشریعی و نظریه امامت شیعه، مقبولیت پایه مشروعیت نیست، اما تا زمانی که توده ای از مردم به صحنه نیایند و«من به الکفایه» برای استقرار نظام اسلامی تأمین نشود، به دست گرفتن قدرت اجرایی توسط ولی الهی، از آنجا که با مصالح عالیه اسلام و مسلمین در تضاد قرار می گیرد و موجب به خطر افتادن کیان اسلامی می گردد و به هرج و مرج و بی نظمی و پایمال شدن خون مردم منتهی می گردد، جایز نیست."