خلاصة:
نتیجه مطالعات جغرافی دانان کشور نشان می دهد که آرایش مکانی- فضایی روستاها متاثر از دو دسته عوامل محیط طبیعی و بوم شناختی، و روندهای اجتماعی- اقتصادی، سیاسی و فرهنگی است. در گذشته، بیشتر عواملی مانند آب و امنیت در اولویت مکان گزینی روستاها بود و کمتر به خشونت های طبیعی مانند زلزله و رانش زمین توجه می شد. بی توجهی بدین پدیده های طبیعی آسیب پذیری سکونتگاه های روستایی را دوچندان کرده است. امروزه برنامه ریزان بر این باورند که زلزله پیش از آنکه مسئله ای طبیعی باشد، یک مسئله اجتماعی است. کشور ما جزو پنج کشور زلزله خیز دنیا به شمار می رود. استان کردستان بر روی گسل معروف سنندج- سیرجان قرار دارد. نتابج به دست آمده از وضعیت ساختمان های روستایی و میزان مقاومت آنها در برابر زلزله نشان می دهد که 98/4 درصد از سکونتگاه های روستائی استان کردستان فاقد امکانات ضد زلزله می باشند.
Geographical studies in Iran have shown that spatial-locational arrangements of villages are affected by two types of factors: natural environment and ecology in the one hand، and socio-economic، political and cultural trends in the other hand. In the past، factors such as water and safety were the most prioritized factors that influenced the placement of a village and less attention were paid to natural calamities such as earthquake and land sliding. Disregard of natural hazards in the past increased the vulnerability of rural settlements. At present، policy makers believe that earthquake is more of a social issue than a natural threat. Iran stands out to be among the five most earthquake prone countries in the world. Kordestan province is located on the Sanandaj-Sirjan fault line. Studies about the conditions of rural buildings and their resilience against earthquake revealed that 98.4% of them lacked anti-earthquake facilities.
ملخص الجهاز:
"این گسل موجـب رانـدگی کمربنـد دگرگـونی منطقـة سنندج - سیرجان بر روی پهنة خردشدة زاگرس شده و شـیب آن متغیـر اسـت کـه در برخی نقاط ، تا حدود ۴۵ درجة شمالی نیز دیده می شود بر اساس جـدول «آیـین نامـة طراحـی سـاختمان در برابـر زلزلـه ، اسـتاندارد ۲۸۰۰ (مسکن و شهرسازی ، ۱۳۸۵)، شکل ۱ نـشان مـی دهـد کـه جهـت گـسل هـای اسـتان کردستان از غرب به طرف شرق و در مواردی ، به طرف جنوب شرقی است ؛ و بر اساس نقشة پهنه بندی خطر زلزله ، بیش از ۳۰ درصد مساحت استان کردسـتان ، شـامل منـاطق جنوب غربی و غرب (شهرستان های کامیاران ، مریوان ، سروآباد، و بخشی از شهرستان - های دیوان دره و سقز)، در خطر زلزلة خیلی زیـاد و نزدیـک بـه ۶۰ درصـد مـساحت استان ، شامل شهرستان های سنندج ، سقز، بانه ، و قروه )، در خطر زیاد می باشند؛ و سـایر مناطق استان شامل شهرستان های بیجار و دیوان دره نیز در خطـر متوسـط قـرار دارنـد (مرکز تحقیقات ساختمان و مسکن ، ۱۳۸۵: ۲۵).
نتایج برداشت هـای میـدانی نـشان مـی دهـد کـه مـصالح مصرفی در ساخت وساز روستایی استان کردستان اغلب دارای کیفیت بسیار پایین بـوده و به علت عدم توجه به آیین نامه های اجرایی ، طراحی نامناسب ، و نیـز تقلیـد از سـبک ساخت وساز شهری بدون آشنایی کافی و رعایت رفتار مهندسی مصالح ، به آسیب پذیری ساختمان های روستایی انجامیده است ؛ و چه بـسا در پـی زلزلـه هـایی حتـی در مقیـاس متوسط نیز تکرار فجایع تلخ و جبران ناپذیر گذشته را شاهد باشیم ."