اتانازی از منظر حقوق جزا و مسئولیت پزشکی مقالة

از دیرباز عمل «اتانازی » به قتل ترحم آمیز مطرح بوده و علی رغم پیشرفت های پزشکی، درمان تمام بیماری ها امکانپذیر نمی باشد و پایان دادن به درد و رنج بیماران غیرقابل درمان همواره مورد بحث های علما و پزشکان و حقوق دانان بوده است. گروهی با این استدلال که این نوع مرگ تفاوتی با کشتن ندارد و ناقض اصول اخلاقی و پزشکی و صدور مجوز برای آن باعث سوء استفادة پزشک یا اطرافیان بیمار شده مخالف آن می باشند. در اسلام نیز بیان شده، زندگی افراد متعلق به آن ها نبوده و به عنوان امانتی حفظ آن از واجبات است. از نظر اخلاق پزشکی نیز انجام اتانازی توسط پزشک باعث زایل شدن مسئولیت کیفری نمی شود. از نظر حقوقی انجام اتانازی به دو صورت انجام فعل و ترک فعل محقق میشود که برخی از حقوق دانان و فقها براین عقیده اند که قتل فقط با فعل محقق شده و اتانازی غیرفعال که از طریق ترک فعل محقق شود، قتل محسوب نمیشود و علی الاصول رضایت مجنی علیه نمیتواند علت توجیه کنندة فعل یا ترک فعل مجرمانه باشد؛ چرا که مجازات به منظور دفاع از منافع خصوصی ایجاد نشده بلکه قوانین جزایی جهت استقرار نظم عمومی و بقای جامعه پدید آمده اند و چنین رضایتی تحت شرایطی باعث سقوط حق قصاص می شود. گروهی تحت عنوان رعایت استقلال فردی و کاهش درد و رنج بیمار و مفهوم خود مختاری کانت و نجات جان افرادی که نسبت به بیمار لاعلاج در شرایط بهتر و منطقی تر هستند، رنج بردن بیمار را غیرقابل قبول می دانند و عنوان می نمایند تحت شرایطی اتانازی راهی عادلانه برای جلوگیری از ادامة رنج است.