خلاصة:
حضور عناصری همچون تعهد زناشویی، بیآلایشی زناشویی و ارتباط زناشویی در کنار نبود عناصری مانند خشونت خانوادگی و خیانت در میان زوجین، از برجستهترین عوامل تضمینکننده پیوند زناشویی سالم است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش زوجدرمانی شناختی - سیستمی گاتمنی بر تعهد زناشویی زوجین شهر مشهد بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با پیشآزمون - پسآزمون و گروه گواه است. جامعه آماری پژوهش دربرگیرنده همه زوجین مراجعهکننده به مراکز مشاوره شهر مشهد و نمونه پژوهش دربرگیرنده 32 زوج بودند که بهصورت در دسترس انتخاب شدند و از راه گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش (16 زن و شوهر) و گواه (16 زن و شوهر) جایگزین شدند. برای جمعآوری دادهها از سیاهه تعهد زناشویی آدامز و جونز (1997) استفاده شد. متغیر مستقل، زوجدرمانی به شیوه گاتمنی (شناختی-سیستمی) بود که در 8 نشست 2 ساعته (هفتهای یک نشست) به گروه آزمایش آموزش داده شد. دادهها با بهکارگیری آزمون t گروههای مستقل و روش تحلیل کوواریانس تحلیل شد. برآیندها نشان میدهد که زوجدرمانی شناختی- سیستمی گاتمنی با توجه به آماره به دست آماده (4/ 6=F) اثربخشی معنیداری (05/ 0>P) بر تعهد زناشویی داشته و مایه افزایش تعهد در زوجین میگردد. زوجدرمانی شناختی - سیستمی گاتمنی به شیوه غیرمستقیم و از راه بهبود کارکرد زوجین در باورهای ارتباطی بر تعهد زناشویی و بهبود تعهد اثرگذار است
The presence of the elements such as marital commitment، marital intimacy and marital relationships alongside the absence of the elements such as family violence and infidelity among the couples، are from the most important factors garanting the healthy marriage. The purpose of the current study was to investigation of the effectiveness of the Gottman’ couple therapy (cognitive-systemic) on marital commitment of Mashhad’s couples. The research method was quasi experimental with pretest-posttest and control group. The statistical population of the study consisted of all couples referring to counseling centers of Mashhad and the study sample consisted of 32 couples that were selected through convenient sampling and were assigned randomly to experimental (16 couples) and control (16 couples) groups. To gather the data the Adams and Jones's marital commitment inventory (1997) was used. The independent variable was Gottman’ couple therapy (cognitive-systemic) that was trained to Experimental group in 8 sessions of 2 hours (each week one session). The data were analyzed using independent T-tests groups and covariance analysis method. The results indicated that the Gottman’ (cognitive-systemic) couple therapy had a significant effectiveness on marital commitment (p <0.05) according to the obtained statistics (F = 6.4) and led to increasing the commitment in couples. The effectiveness of Gottman’ couple therapy on marital commitment and improving the commitment was in indirect way and through improving the couples' functions in communication believes.
ملخص الجهاز:
دین و اسپاینر (2005) عنوان داشتند که تعهد زناشویی منجر به استواری بیشتر رابطه زناشویی Dean and Spanier De Angelis Adams & Jones گشته و از راه تأثیر بر انعطافپذیری زوجین، آرامش و ایمنی روانی آنها را برآورده میکند (شاه سیاه، بهرامی و محبی، 1388).
آیا شرکت در زوجدرمانی شناختی سیستمی به شیوه گاتمن بر تعهد زناشویی تاثیر دارد یا نه؟ روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پیشآزمون و پسآزمون و گروه گواه بود.
برای آزمون فرضیه اثربخشی زوجدرمانی گاتمنی (شناختی - ساختاری) بر تعهد زناشویی زوجین در این پژوهش پس از بررسیهای مقدماتی برای اطمینان از رعایت مفروضههای مربوط به توزیع بهنجار، همگنی واریانس و همگنی شیب رگرسیون، از آزمون تحلیل کوواریانس استفادهشده است.
بحث و نتیجهگیری پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی زوجدرمانی شناختی - سیستمی گاتمنی بر تعهد زناشویی زوجین مراجعهکننده به مراکز مشاوره شهر مشهد انجام شد.
برآیندهای این پژوهش نشانگر آن بود که زوجدرمانی گاتمنی میتواند مایه افزایش معنیدار نمرات تعهد زناشویی زوجین گروه آزمایش در هم سنجی با زوجین گروه گواه گردد.
همین تعداد پژوهش اندک هم معمولا به بررسی اثربخشی این روش درمان زناشویی بر روابط زناشویی و سازههایی مانند الگوهای ارتباطی، باورهای غیرمنطقی (محرومی، 1392)، جدایی عاطفی و روابط گفتاری و غیر گفتاری و همچنین تحریفهای شناختی (رجایی، 1394) و تعارضات زناشویی (کریمی و کاکا برایی، 1395)، رضایت جنسی، بخشودگی، شادکامی و طرحوارههای ناسازگار اولی (عیسی زاده، 1392)، رضایت زناشویی (بهرامی، 1389) پرداختهاند.