حسین، مقلب القلوب و الابصارمن ... مقالة

من، این عبد به لکنت افتاده در فضای ذنوب، آمده‌ام و به حریم عشقت پناه آورده‌ام که محتاج گردی از تربت قدمت هستم. مرگ در راه تو را می‌خواهم که می‌دانم حبل سپهر آویز تو، اگر به نردبان‌های کوتاه و بلند مردم دنیا بسته شود، استخوانم سخت می‌شکند! می‌دانم چشمه فیض الهی، بی حضور اشک، محرم رواق سینه نخواهد بود؛ می‌دانم اشک، قوت سفره عشق، شکوه عروج بشر و غسل زیارت آسمان در اقیانوس بی‌کران رحمت الهی است ... من آمده‌ام که مرا در من بمیرانی، یک بار دیگر و میان من و خودت را از میانم برداری که قسم به ساحت صبح و شوکت شب که زندگی با تو و همراه تو، همه شب‌هایش لیلة الرغائب است برایم.