جرعه جرعه معرفت مقالة

دانسته ها جرعه جرعه معرفت تجلی‌گاه ظهور او عقربه‌های ساعت را نگاه کن، پر شتاب می‌گذرد. این شتاب عقربه‌های ساعت، همان لحظه‌های گذر عمرند؛ عمری که نمی‌توانی برگردانی‌اش، مثل بهاری که رفته و خزانی جایش را گرفته است! کاش می‌شد برای لحظاتی هر چند کوتاه، این عقربه‌ها را نگه داشت! اما تو که مثل عقربه‌های ساعت نیستی، هستی؟ تو می‌توانی لحظاتی بایستی و تفکری و نگاهی شاید ... . اما لحظه‌ای بایست، نفسی تازه کن و در آینه ادراکت، نظری به خویش بینداز. نکند در این گذر تند، خودت را جا بگذاری، فراموش کنی، از یاد ببری ... . خودت را نگاه کن؛ تصویری روشن از هدفی، سرشاری از نشانه‌های روشنی از او، از هدف، از چرایی بودن و اگر خودت را نبینی، نیابی و نشناسی ... . پس همچون کسانی مباش که خدا را فراموش کردند، خدا هم آنان را به خود فراموشی دچار کرد( 1 )؛ پس فراموش کردند خدا را و خدا نفس‌شان را از یادشان برد و آن‌ها که فراموش نکردند خدا را، پس خدا هم نفس‌شان را از یادشان نبرد که عارف به نفس خود شدند. او تو را تجلی‌گاه حضور خویش خواسته و تو همه‌جا به دنبال او گشته‌ای! خودت را ببین؛ بشناس و دریاب تا نشانه‌های او را ببینی، او را بشناسی و هدف را دریابی ... که بزرگ‌ترین حکمت‌ها برای انسان، شناختن نفس است( 2 ). و از آنان مباش که برای گمشده خویش جار می‌زنند و از این و آن می‌پرسند، در حالی که خودشان را گم کرده‌اند و در پی یافتن خویش نیستند... این شاید کوتاه‌ترین راه و نزدیک‌ترین راه رسیدن باشد ...