سرمقاله - مجلة مطالعات قرآنی نامه جامعه افتتاحية

ذی‌الحجه، ماه مبارکی است که ایام بزرگی برای انسان‌سازی دارد و فرصت مغتنمی را برای بازگشت انسان به اصل و جایگاه اعلای اولیه‌اش فراهم می‌آورد؛ همان‌جا که لایق ([و نفخت فیه من روحی])( 1 ) گردید، تا خدایی بودن و خدایی ماندن را در خود زنده نگهدارد. ( 3 ) مهم‌ترین درخواست انسان‌های ساکن عرفات و نیز سائلان دل سوخته از راه دور، طلب مغفرت و رحمت است که خود فرمود: ([رحمتی وسعت کل شی‌ء فسأکتبها للذین یتقون])( 4 ) و نیز درخواست دیدن و رسیدن به اوست همانطور که در دعای امام حسین(علیه السلام) در روز عرفه آمده که فرمود: «خدایا! ( 8 ) این چنین باوری، حس قربانی کردن نفس اماره و خواهش‌های دنیوی را در وجود انسان زنده می‌کند تا لایق پذیرفتن قربانی‌اش شده و ولایتمندی‌اش در روز غدیر مشهود گردد. حال اگر این ظلم و ستم بر مقدس‌ترین آفریده الهی ـ خاتم پیامبران محمد مصطفی(صلی الله علیه) ـ روا داشته شده باشد، این ظلمی عظیم‌تر است.