برداشت آزاد - مجلة مطالعات قرآنی نامه جامعه مقالة

هنر و ادب برداشت آزاد بعونک یا محول الحول والأحوال مریم روستا همانا در آفرینش آسمان‌ها و زمین و آمدن شب و روز برای آن‌ها که می‌اندیشند، نشانه‌هاست. بهار که می‌آید، می‌روند؛ همه‌شان با هم، بال در بال. راز پرواز را می‌دانند، در گستره آن لاجوردی بی‌کران. بهار که می‌آید، می‌رویند، همه‌شان با هم، جوانه در جوانه. راز رویش را می‌دانند، در پهندشت این سبز بی‌انتها. بهار که می‌آید، جاری می‌شوند، همه‌شان با هم، قطره در قطره. راز جاری شدن را می‌دانند، از دل آن سنگ‌های سخت تا آن آب‌های آبی نامتناهی. بهار که می‌آید، می‌بارند، دانه دانه ... خدا گفت: بهار، بهانه رفتن است، بهانه رویش، بهانه جاری شدن، بهانه باریدن ... پرستوها رفتند، جوانه‌ها روییدند، چشمه‌ها جاری شدند، باران‌ها باریدند،‌ تو اما هنوز ایستاده بودی. گفتی: ‌«بهار که بیاید دیگر رفته‌ام، بهار بهانه رفتن است، ماندن شکوهی ندارد، آن هم پشت این سنگریزه‌های طلب، گیرم که ماندم و باز بال بال زدم، توی گل و گذشته، توی خاک و خاطره، گیرم که بالم را هزار سال دیگر هم بسته نگاه داشتم، بال های بسته اما طعم اوج را کی خواهد چشید؟». این‌ها را گفتی و آمدی تا میقات، تا آستانه بال بال زدن، اما نپریدی! اوج نگرفتی، نروییدی، جاری نشدی، نباریدی. چرا؟ تو نپریدی و فرشته‌ها به خدا خندیدند، او اما فقط گفت: من چیزی می‌دانم که شما نمی‌دانید. سال‌هاست که در میقات ایستاده‌ای، بهارها می‌آیند و می‌روند و تو هنوز همان‌جایی؛ هنوز بال بال می‌زنی، اما بال‌هایت یارای پرواز نیستند. بهار دوباره دارد می‌آید، همه منتظرند، این بار چشم‌هات را ببند و فقط بگو: یا محول الحول!