آن گاه که (مادر) می گوید... مقالة

همین که اعتراض پدر امیر را شنیدم, گفتم: من شهامت این را دارم که حتی تو را نیز راهی میدان جنگ کنم. او هم از این که فرصتی به دست آمده تا آرزوی قلبی خودش را به من تفهیم کند, این گفته‌ را وسیله قرار داده بود تا بدین صورت مرا امتحان کند. روی برگ بزرگی هم نوشته بود شهید امیر پیرنظر و آن را روی سینه‌ی خودش قرار داده بود و از دوستانش خواهش کرده بود که از او عکس بگیرند. چند روز بعد امیر به مرخصی آمد و همان عکس را به من نشان داد و گفت: مادر این شهید را می‌شناسی؟ خوب دقت کردم و با دو دست بر سرم زدم و گفتم: وای امیر! امیر از روی شوق خنده‌ی معنا‌داری کرد و گفت: مادر این بود روحیه‌ای که از آن صحبت می‌کردی؛ این بود شهامت تو؟ احساس مادرانه, طاقت دیدن چنین صحنه‌ای را از من گرفته بود, از طرفی ایمان درونی‌ام و هدف والای امیر, باعث شد مکثی کنم و بعد گفتم: بازهم می‌گویم روحیه‌اش را دارم. امیر از این که هدف خود را در قالب چنین موضوعی بیان کرده بود و امان‌نامه گرفته بود, بسیار خوشحال شد و از من تشکر کرد. آری این آخرین‌باری بود که به مرخصی می‌آمد؛ او رفت و شهید شد. ( 1 ) براساس خاطره‌ای از مادر شهید امیر پیرنظر فرهنگ و اجتماع پدر مهربان و رهنمودهای گهربار فاطمه وثوقی روزنامه‌ی 19 دی, 15/2/1384, ش 418, ص 6 .