خلاصة:
هدف از پژوهش کنونی، بررسی نقش دمای رویه زمین در پراکنش روزهای برفپوشان در ایران است. در گام نخست داده های دمای رویه زمین سنجنده مودیس ماهواره ترا از تارنمای ناسا برای بازه زمانی 1393-1382 در تفکیک مکانی 1×1 کیلومتری دریافت شد. برای بررسی پوشش برف کشور نیز از داده های سنجنده مودیس ترا و مودیس آکوا برای بازه زمانی 1393-1382 در تفکیک مکانی 500 × 500 بهره گرفته شد. پس از آماده سازی داده ها در محیط نرم افزار مت لب، به کمک مدل رقومیارتفاع (Dem) ایران برای هر یک از گروههای ارتفاعی در گام های ارتفاعی یک متری میانگین سالانه دما محاسبه شد. یافته های این پژوهش نشان داد، مناطقی که میانگین سالانه دمای رویه آنها کمتر از 30 درجه سلسیوس است، برای نشست پوشش برف بهطور نسبی مهیا هستند و از ارتفاع 1700 به بالا دمای رویه زمین در ایران به کمتر از 30 درجه سلسیوس می رسد. واکاوی پیوند میان شمار روزهای برفپوشان با میانگین دمای رویه زمین آشکار ساخت، دمای رویه زمین در مناطقی از ایران که به طور میانگین هیچ گونه پوشش برفی ندارد، 37 درجه سلسیوس است و بیشترین شمار روزهای برفپوشان در کشور در مناطقی است که میانگین سالانه دمای رویه آن ها صفر درجه سلسیوس است.
The aim of this study is to explore the role of land surface temperature on distribution of snow-covered days in Iran. Firstly, the land surface temperature data were obtained from NASA for 2003 to 2014 in the spatial resolution of 1×1 km. MODIS Terra and MODIS Aqua data were also downloaded from 2003 to 2014 in the spatial resolution of 500 * 500. After preparation of the data in MATLAB software, Digital Elevation Model of the country was applied to calculate the annual LST for each of the elevations grouped by 1 meter. The findings of this study revealed that in the extents of the country which annul LST is below 30 º C the environmental condition is suitable for the accumulation of snow cover. And it was also found that the LST is 30 º C for the elevations above 1700 m. findings also revealed that there is no snow-covered day for the extents that LST is 37 º C and the most number of snow-covered days can be seen in the regions that LST is 0 º C.