خلاصة:
سیداحمدخان هندی از علمای قرن بیستم شبه قاره هند و یکی از رهبران تاثیرگذار هندوستان در تحولات سیاسی و منطقه ای هند در زمان استعمار انگلیس بود.ایشان در برخی مباحث دینی نظریاتی متفاوت از دیگر علمای اسلام ارائه داده اند از جمله: مباحثی در رابطه با ملک،جن، بهشت، دوزخ و معجزه. که بیان و نقد نظریات ایشان ضرورت پرداختن به این موضوع را چند برابر می کند چرا که با بیان نظریات متفاوت مفسرین و تحلیل بررسی جداگانه ی هر کدام می توان هر چه بهتر و بیشتر به دیدگاه واقعی و درست پی برد. هدف از این نوشته، بیان، دسته بندی، نقد و آسیب شناسی اندیشه ی سیداحمدخان درباره ی معجزه است که به روش توصیفی - تحلیلی با رویکردی قرآنی ارائه می شود و در آخر نتیجه می گیرد که سید، معجزه را به دلیل تخطی اش با قوانین طبیعت، منکر بوده وآن را به عنوان دلیلی بر نبوت و رسالت پیامبران نمی پذیرد
ملخص الجهاز:
معجزه و ادعاي نبوت سيد احمد خان معجزه را به عنوان دليلي بر صدق نبوت انبياء، منکر شده و دلايلي به شرح زير براي اثبات مدعاي خويش مي آورد: الف ) معجزه نمي تواند دليل بر نبوت باشد چرا که معجزه از دو حالت خارج نيست يعني يا بايد د لايل عقلي داشته باشيم يا نقلي، وجود دليل شرعي امکان پذير نيست چون تا هنگامي که رسالت پيامبر(ص ) ثابت نشود آن دليل هم معنا ندارد و از لحاظ عقل نيز امکان ندارد که گفته شود اين نشانه ها به پيامبران اختصاص دارد مگر اين که بپذيريم معجزات امکان پذير است و اموري که از پيامبر(ص ) سرزده طبق قانون طبيعي نبوده است (سيد احمد خان ، .
عدم تاييد حوادث ناساز گار با قانون طبيعت در قرآن در مورد انکار معجزه توسط سيد مبني بر عدم تاييد حوادث خلاف قانون طبيعت در قرآن ، مي توان گفت : از يک نظر سيداحمدخان درست مي گفت ، زيرا قرآن موکدا ومکررا درخواست مردم از پيامبر را که در تاييد حقانيت خود معجزاتي نشان دهد، رد مي کند و به همه اين گونه پاسخ مي دهد که «قل سبحان ربي هل کنت إلا بشرا رسولا»، (الإسراء: ٩٣) ولي از نظر ديگر اشتباه مي کرد، زيرا قرآن پر است از اخبار معجزات پيامبران گذشته ، لذا براي اثبات مدعاي خود کوشش مي کرد که اين معجزات را با توسل به قوانين طبيعي تبيين کند، کوششي که شايد يگانه علت اين معني بود که چرا تفسير او در ميان مسلمانان شهرت و اعتبار شايسته اي به دست نياورد (شريف ، ١٣٧٠: ٢٠٧).